Singapore & Maleisië
29 jul. 2014
🇸🇬
vanuit Singapore
Singapore, Maleisië
8 juli 2014, was de datum dat we ons avontuur in Australië achter ons zouden laten. Met pijn in het hart stonden we onze bagage in te checken op het vliegveld van Sydney. De plek waar we 4 maanden
geleden aankwamen als twee onervaren globetrotters, en kijk is waar we nu staan. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat we ongelofelijk veel hebben geleerd hier. Én wat hebben we veel van dit land
gezien, Australië bedankt!
Nu was het tijd om nog een klein stukje Azië te bezichtigen; Singapore & Maleisië. We begonnen in Singapore. We hadden in Sydney al het beste hostel geboekt en rond een uur of 12:00 kwamen we
na een vermoeiende nachtvlucht vermoeid aan in ons hostel. Het zelfde verhaal als altijd; "u kunt nog niet inchecken mevrouw", met als gevolg dat je dan zonder één uur slaap je jezelf nog minimaal
3 uur moet gaan vermaken. Een kijkje nemen in Chinatown dan maar, ons hostel lag midden in Chinatown wat een prima locatie is in Singapore. Het eten is erg goed en goedkoop en door de prima
transport in Singapore is jezelf verplaatsen geen probleem. Afgepeigerd liepen we langs de duizenden souveniertjes die Singapore/ Chinatown te bieden heeft, maar onze benen en ogen wilden niet
meer. Terug in het hostel plofte we neer in de heerlijke massagestoel, aangezien we nog steeds niet in ons bed konden. Om 15:00 was het dan eindelijk zo ver, de kamer was klaar. Hele grappige
kamers, een soort van hokjes op elkaar gezet met een matrasje erin, een lampje en een luikje (Erg fijn voor de communicatie). Aangezien de halve finale voor ons midden in de nacht begon, besloten
we maar te gaan slapen. Om 4:00 liepen we met ons gezicht half oranje geschilderd naar een grasveld waar we met een paar honderd mensen de wedstrijd hebben gekeken en waar we nog maar een nachtje
oversloegen. Het feit dat ik m'n gezicht oranje had geverfd zorgde ervoor dat ik m' eerste interview in, jawel Engels, heb gegeven en dat we minuten lang werden gefilmd.
In 6 dagen, 3 nachten overslaan en wel elke dag op pad gaan sloeg er goed in. Ondanks dat we erg moe waren, genoten we van Singapore. Wat een moderne stad is dit. Maar warm!!! Met 2 reserve
shirtjes in de tas verplaatste we ons van de ene shoppinghall naar de andere, van Marina Bay naar het foodcorn. De tweede officiële avond in Singapore zijn we naar de lichtshow gaan kijken bij
Marina Bay, wat een spektakel en wat een skyline, ongelofelijk. We liepen over de bekende brug waar je nog voor géén euro een ijsje kan kopen op een complex van miljarden euro's. Dat maakte het
verschil tussen arm en rijk weer even goed zichtbaar. De volgende dag, pakte we de tram naar Orchard Road, waar elke vrouw hélemaal los kan gaan! 22 shoppinghalls (uit m'n hoofd) met sommige wel 6
verdiepingen. Ik had geen budget voor een nieuwe chanel tas, maar wel heerlijk ontbeten en na 4 maanden de beste croissants ooit genuttigd! In de avond de tram gepakt naar Gardens By the Bay, waar
we hebben rond gelopen en een kaartje kochten voor cloud forest dome. Mooie natuur, waar je door middel van enorme hoge brug rondom een door mensen gecreëerde boom liep. Toen het donker begon te
worden, begon het ook te regenen en onweren waardoor we niet op de skybridge bij de bomen konden. Wel was de lichtshow van de bomen weer ongelofelijk. "Ik voel me gewoon een Avatar, Maud", waren de
woorden van Daan en daar kon ik mezelf prima in vinden! Echt een hele andere wereld... Onze laatste dag gingen we naar Sentosa, een waar paradijs voor iedereen (met veel geld), maar dat hadden wij
niet meer. Daarom, liepen we over de brug naar het eiland in plaats van de kabellift, kochten we geen kaartje voor; universal park, underwaterworld, indoor skydive, segway etc. Ik denk dat
Singapore sowieso een van de duurste Aziatische landen is, maar het was leuk om een dagje in deze grote 'speeltuin' rond te kijken. In de middag nog maar drie rondjes gerodeld aangezien dit de
goedkoopste optie was, erg vermakelijk.. Vooral de Chinese dame die niet doorhad dat ze haar helm verkeerd om op had, maar zichzelf wel afvroeg waarom dat ding niet lekker zat? Het is dat ik geen
Chinees kan, anders had ik haar dit natuurlijk even uitgelegd... In de avond besloten we onze laatste avond in Singapore gezellig te gaan uiteten bij Clark Quay, een aan het water gelegen 'dorp'
met honderden verschillende dure restaurants en clubs, erg gezellig! Door het kletsen was het al laat, maar we wilde nog naar het bekende Marina hotel. Even later stonde we boven op de top van dit
immense hotel, een glaasje cola kost hier dan ook al snel zo'n 20 euro en voor een nachtje slapen ben je al snel €900 kwijt!! Maar snel wat foto's gemaakt van het uitzicht en weg uit deze bizarre
miljonairs omgeving. Nee wij voelde ons met onze inmiddels rode banksaldo hier niet écht op ons gemak! En zo lagen we een klein uurtje later gewoon weer in ons €30 kostende hostel, ons laatste
nachtje in Singapore alweer!
In de ochtend er vroeg uit want onze shuttle zou ons keurig optijd op het vliegveld afzetten. Althans dat dachten we.. 'De shuttle blijkt vol te zitten', werd ons in de ochtend meegedeeld.
Aangezien meneer niet in een vrouwendorm mocht, was het onmogelijk ons een uur eerder wakker te maken. Om weer een dure taxi te nemen, zagen we niet zitten en dus besloten we een risico te nemen en
met de tram naar het AirPort te gaan. Veelste laat kwamen we op het vliegveld aan en als we niet rennend met de karretjes door het vliegveld zijn gegaan hadden we ons vliegtuig naar Kuala Lumpur
gemist! En bedankt...
Ongeveer een uur later stonden we met onze spullen op het vliegveld in Kuala Lumpur! Aangezien het nog vroeg was en we toch nog lang niet konden inchecken besloten we ons maar te vermaken op het
vliegveld. Heerlijk gegeten en rondgeneusd in de winkels (hier wel super goedkoop) en dat zorgde ervoor dat we onze laatste bestemming wel zagen zitten. Uiteindelijk toch maar de star shuttle van
het AirPort naar Puduraya genomen om vervolgens weer met ons bagage ergens te staan om vervolgens totaal ontwetend in 33 graden je aftevragen in welke richting je moet lopen om bij je geboekte
hostel te komen. Zonder WiFi type je ook niet even in google maps de straat naam in, en om overal maar een taxi voor te nemen. Één dik half uur kwamen we zwetend en uitgeput aan bij ons
allllllerlaaaaaatse hostel en tegelijkertijd het allerslechtste hostel. Met 30 kilo naar de 4e verdieping lopen is niet echt een pretje om over de lucht nog maar de zwijgen... Nee, even serieus,
kokhalzend liepen we daar over de gang om vervolgens in onze privé kamer de lieve heer te bedanken dat we hier met z'n tweeën zitten! Het feit dat ik mijn pyjama weg kan gooien, geeft misschien aan
wat voor verschrikkelijk hostel het was! In de avond ontsnapt uit onze Gevangenis, zijn we ergens gaan eten. Tijdens het wachten op ons eten hebben we letterlijk iemand zien sterven op straat, wat
onze eetlust niet ten goede deed. Maar ongelofelijk de handelingswijze hier, als er zoiets gebeurd. Voor de deur van ons hostel liggen sowieso tal van mensen te slapen op een paar kranten en in de
smalle straten van China Town, liggen mensen met een arm en een been midden in het pad. Een enorme cultuurshock, begrijp je al en tot nu toe was Kuala Lumpur niet écht ons ding. Ondanks dat we
alleen maar droomde van een zwembad, een strand, een schone kamer en een werkende airco hebben we onze dagen in Kuala Lumpur maar zo goed mogelijk benut (in het kader van, we zijn er nu toch) zo
bezochten we de Batu Caves, de Twin towers en de shoppinghalls. Onze laatste avond hadden we een bus bestelt naar Penang, een eiland waar we voor onze laatste 6 dagen een heerlijk Resort hadden
geboekt! Om kwart voor 7 zat ik letterlijk tussen de stinkende op kranten slapende mannen te wachten, maar hij kwam niet. Ons zelf buiten gesloten van het hostel konden we geen kant op, dus de
enige optie was wachten. Toen dan eindelijk de deur open ging, bleek de chauffeuse in slaap gevallen te zijn achter de zitzakken in de 'woonkamer'. Toen ze met haar slaaphoofd tegen ons zei dat we
maar daar en daar heen moesten lopen. Knapte er al helemaal iets. Flink chagrijnig maakte ik haar duidelijk dat ik hier absoluut niet akkoord mee ging, en een minuut later zaten we in de taxi op
weg naar onze bus! Na wat vertraging kwamen we zo'n 6 uur later aan in ons resort. We konden wel janken van blijdschap; een mega grote kamer, met twee mega grote bedden, een heerlijke badkamer,
balkon, flatscreen etc. We waren moe van alles; 4,5 maand reizen was ongelofelijk vet, maar we waren even simpelweg op. We hadden geen zin in uitstapjes, we hoefde geen grotten of apen meer te
zien, we wilde ook niet meer met de boot naar een eiland, nee we wilde onze laatste 6 dagen alleen maar relaxen. Onze laatste dagen zagen er dan als volgt uit; we werden wakker rond 10:00 - 12:00,
gingen ontbijten, drukte het knopje aan zodat onze kamer werd opgeruimd en de bedjes werden verschoond we liepen naar het strand of zwembad, haalde een handdoek en plofte neer op ons ligbed. Het
enige wat we daar deden was eten of een duik nemen in het zwembad. In de avond rond een uur of 7/8 gingen we naar de fitnesse (4.5 maand geleden) wat zelfs best ontspannend werkte, met een hartslag
van 195 plofte je in een warm bad of nam je een warme douche (wat afgelopen weken ook niet heel vanzelfsprekend was) terwijl we in ons bed een film opzette belde we de roomservice en bestelde we
lekker decadent ons eten. Niks meer en niks minder, ik kan je vertellen het was heerlijk!!
Nu (22 juli, 2014) zit ik in een bus, die overigens luxer is dan een vliegtuig op weg naar het vliegveld, waar we een hotel hebben geboekt om morgen vroeg in ons allerlaatste vliegtuig te stappen.
Vlucht nummero 13 alweer. Ik hoop dat we morgenavond voordat ik iedereen in de armen kan vliegen eerst de grond kunnen kussen omdat we veilig zijn geland. Ook hier hebben wij natuurlijk alles van
de vliegramp meegekregen, verschrikkelijk! Gisteren zelfs nog met een gezin gepraat die hun vlucht (mh17) op het laatste moment had ongeboekt, het scheelde een haar of die mensen waren er niet meer
geweest, hoe kwetsbaar is ons kostbare leventje?? De rillingen gingen minuten lang door m'n lijf. Ook nadat ik ons briefje vond dat de planning was dat we de 17e van Kuala Lumpur naar Amsterdam
wilde vliegen, het blijft een akelig idee. Toch ben ik er honderd procent van overtuigd dat wij morgen veilig gaan landen. Wij kunnen niet meer wachten en we zijn best zenuwachtig.
Wat een avontuur en wat een reis hebben wij gehad. Ik ben ontzettend dankbaar en ik heb momenteel niet de juiste afsluitende woorden, die kunnen beschrijven hoe ik mezelf vandaag de dag voel.
Trots, dat we het allemaal maar even hebben gedaan. Maar jullie lezen zeker nog wel een keer iets. De laatste blogs heb ik niet online kunnen zetten wegens problemen met de site, maar van elk
avontuur is een verslag! Lieve lezers, bedankt voor de lieve reacties keer op keer. En tot snel
Veel liefde, knuffels en kusjes
Daan & Maud
Brisbane - Sydney
29 jul. 2014
🇦🇺
vanuit Australië
Zó, na ons eenmalig avontuur met onze Billy, stonden we er ineens weer alleen voor. We hadden één nachtje Brisbane geboekt en zo liepen we na het inleveren van de camper het stuk naar het hostel. Ondertussen nog even naar Peterpans (reisorganisatie) om onze busticket te boeken, althans dat dachten we. Hier kwam mevrouw wel met een hele aantrekkelijke aanbieding en 10 minuten later waren onze komende 10 dagen en tevens ook onze laatste dagen Australië geboekt. Wat een rustgevend gevoel was dit en óh óh wat waren we vrolijk. Het was alweer even geleden dat ik me zo heerlijk voelde. Het was heerlijk weer en genoten van Brisbane; de goede sushi, het zonnetje en het heerlijke stadse gevoel. In de avond hebben we een stadswandeling gemaakt door Brisbane en wat foto’s gemaakt van de mooie skyline. De volgende ochtend besloten we maar dezelfde wandeling te gaan maken, om wat meters in te halen!
Na twee leuke dagen in Brisbane en één verschrikkelijke douche verder was het tijd om onze spullen weer in te pakken. Met ongeveer 50 kilo bagage een dikke 20 minuten gelopen naar onze bushalte,
waar we de bus richting Surfers Paradise moesten pakken. Een paar dagen terug zijn we hier al even geweest, maar we hadden nog 3 dagen tegemoet! In de namiddag kwamen we aan en zijn we maar meteen
op pad gegaan. Boodschappen gedaan en uitgezocht waar we die nacht Nederland - Mexico konden bekijken. In de avond lekker gekookt en ons daarna ’wedstrijd klaar’ te maken… én wat was het een
wedstrijd hé? Alweer wenste ik dat ik op een vol plein stond, maar de realiteit was; één Mexicaan, één fanatieke portier en wij tweetjes. Na een beetje bijgeslapen te hebben zijn we op pad gegaan.
Gewandeld door Surfers Paradise, genoten van een Starbucks en de zon zien ondergaan met op de achtergrond de Goldcoast van Australië. De volgende dag hebben we de bus gepakt om ons laatste theme
park af te werken. Wildwaterglijbanen. Ik heb serieus nog nooit zoiets meegemaakt; ik moest in een soort van kast gaan staan op een luikje, luikje open en die glijbaan ging gewoon omhoog. Ons
glijbanen avontuur heeft niet heel lang geduurd, aangezien het toch een beetje fris was. We besloten om nog maar een keer naar Movie World te gaan. In de avond maar eens goed op stap geweest in
Surfers en wat een avond. Het is maar goed dat we de volgende ochtend de bus naar Byron bay hadden, anders denk ik dat ik hier was blijven wonen. Verliefd.
Ik moest mijn Braziliaanse spetter maar gauw vergeten, want er is helemaal geen tijd om verliefd te zijn. Zes dagen over in Australië! In de ochtend pakte we onze bus naar Byron Bay. Al veel goede
verhalen over gehoord, dus we hadden er zin in! Ondanks dat ik best graag naast Luiz wakker had willen worden, zag dit er zeker niet verkeerd uit! Goed hostel, lekker weer en héél veel hippies.
Heerlijk! Mensen op straat met borden: You’re beatifull, talloze straatartiesten ik vind het nu al leuk. In de avond hebben we lekker rustig een filmpje gekeken onder twee dikke dekens, wauw wat is
het hier koud in de avond. Het voelde alsof ik in m’n bikini, midden in de winter op straat zat. De volgende ochtend hebben we twee fietsen gehuurd en zijn we door Byron gaan fietsen. De eerste
stop was het strand, waar we hebben genoten van het prachtige uitzicht, wat een lekkere sfeer hangt hier. Iedereen is zo relaxt, je ziet overal mensen gezellig barbecuen bij het strand, of met een
surfboard de zee in lopen of ze doen gewoon helemaal niks. Ook lekker. Even later vervolgde we onze fietstocht naar de vuurtoren van Byron. Onderweg moesten we onze fiets achterlaten en gaan lopen.
Zwetend stonden we dan bij het meest oostelijke puntje van Australië. We keken naar de walvissen die we in de verte zagen zwemmen, de groep baby dolfijnen voor ons neus en nogmaals van het
prachtige uitzicht. Nog een klein stukje naar boven en yes, de vuurtoren gehaald! Die kunnen we ook weer afstrepen. Van al dat sportieve gedoe hadden we best honger gekregen en we besloten ons op
goede sushi te trakteren. Onze laatste officiële dag in Byron Bay, hadden we een tour naar Nimbin geboekt. Als je denkt dat Byron erg is, dan ben je nog niet in Nimbin geweest! Op vijf kilometer
afstand ruik je bewijze van spreken de wiet lucht al. Op een gegeven moment zaten we te chillen met wat mensen van de tour en vroegen we aan een ‚mevrouw’ of ze even een foto wilden maken… Deze
mevrouw woonde in de bossen, had nog nooit een telefoon of camera vastgehouden, van het woord „televisie” moest ze overgeven, eten kookte ze op zelfgemaakt vuur en in haar „achtertuin” kweekte ze
haar wiet. Mevrouw was geboren in Nederland en dat vond ze wel een reden om ons wat van haar zelfgemaakte spul mee te geven… Ons laatste halve dagje op het strand uitgezeten wat totaal geen straf
was. Om half 6 stonden we weer met al de bagage te wachten op onze volgende bus. Byron Bay - Sydney. De laatste busreis, en wat voor busreis… 14 uur, midden in de nacht, tijdens de kwartfinale van
Nederland.
Zonder één minuut slaap, kwamen we aan in Sydney. Met onze plattegrond in de hand, op zoek naar ons nieuwe hostel. Snel ingecheckt en nog net het laatste deel van de wedstrijd kunnen zien. Na een
verfrissende douche, besloten we met twee Nederlandse meisjes de stad in te gaan in plaats van te gaan slapen. Het werd dus een nachtje overslaan. Na een lange dag in Sydney waar we een wandeling
door de Botanic Gardens hebben gemaakt, langs het Opera House hebben gelopen, over de Daling Harbour zijn gegaan en de twee meiden kennis hebben laten maken de de Australische sushi, lagen we rond
een uur of acht helemaal dood in ons bed. Onze één na laatste dag in Sydney, hebben we voor de laatste keer onze was gedaan, wat hostels geboekt in Azië en daarna zijn we weer gaan wandelen door
Sydney naar het Macquaries point. Prachtige zonsondergang met op de achtergrond de Harbour Bridge en het Opera House. Onze laatste dag in Sydney was aangebroken. Vrij vroeg pakte we de bus richting
Bondi Beach. Hét strand van Australië… Het leek ons wel leuk om onze laatste dag traditioneel af te sluiten en aangezien we hier nog niet waren geweest was dit zeker de moeite waard. De golven
waren super hoog, en ondanks het winter is in Australië, lag de zee vol met surfers. Toch vet om dit strand in het echt te zien, dat heb je zo vaak op tv gezien.. langzamerhand kwam het besef dat
we over een paar uur dit land gingen verlaten. Nadat we de bus pakte naar de andere kant van de stad en voor de laatste keer de zon onder zagen gaan in Australië liepen we met zware voeten terug
naar ons hostel. Om 6 uur stond onze airport shuttle klaar, en om 20:30 vloog ons vliegtuig de lucht in. Sydney - Singapore.
Onze laatste 10 dagen waren onvergetelijk en wat was het bijzonder om terug te zijn in Sydney. Een kleine 4 maanden geleden landde we hier en stonden we aan het begin van onze reis. En nu zijn we
bijna 4 maanden verder, én wat hebben wij een reis achter de rug! Wat hebben we veel geleerd en wat hebben we genoten. We hebben meer gezien en gedaan wat we ons ooit konden bedenken. Wat zijn we
bijzondere mensen tegen gekomen. Ik weet niet goed waar ik moet eindigen. We zijn zo dankbaar dat we de reis van ons leven hebben mogen maken. Australië wat ben je mooi, bedankt voor elke
herinnering die je ons hebt gegeven, we zullen je niet snel vergeten. Daantje; bedankt dat ik samen met jou dit mooie land heb mogen ontdekken, dankjewel dat jij dit met mij wilde doen, dankjewel
voor je liefde, gezelligheid etc. afgelopen 4 maanden. Zullen we elkaar beloven dit prachtige avontuur geweldig af te sluiten in Azië?
Dikke liefde van ons!
Daan & Maud
Roadtrip: Cairns - Brisbane
29 jul. 2014
🇦🇺
vanuit Australië
Roadtrip; Cairns - Brisbane
We zijn alweer zo’n maand verder in Australië en wat is er ongelofelijk veel gebeurd en gedaan. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik heb van heel de reis elke dag een dagboek bijgehouden,
maar door een stomme zet, verwijderde ik mijn afgelopen maand dagboek. Maar ik zal maar gewoon proberen een zo’n goed mogelijk overzicht te geven van ons laatste avontuur: roadtrippen langs de
oostkust van Australië.
op 26 mei moesten we al vroeg op het vliegveld zijn van Darwin, vanaf hier vlogen we namelijk naar Cairns. In Cairns zouden we dan nog even wachten op Ashley, zij pakt vanuit Brisbane het vliegtuig
naar Cairns. Ik en Ashley hebben elkaar ongeveer 5 minuten gesproken in Nederland, maar van het een komt het ander. Nu staat er een maand lang roadtrippen op de planning, ongeveer halverwege komt
Amy (Melbourne) ons opzoeken en zij reist tot het einde (Brisbane) mee. In Cairns boekte we een budget room in het party hostel van Cairns; Giligens. Een kamer met 10 personen, zonder raam en een
kapotte airco zorgde ervoor dat we zo ziek waren dat er weinig party was voor ons, maar in plaats daarvan trilden onze bedden tot een uurtje of 4. Één groot feest… Vanuit Cairns boekte we onze tour
naar het Great Barrier Reef, én of het great was. Minuten lang boven een reuze zeeschildpad zwemmen, Nemo, stingrays en ontelbaar andere vissen gezien. Een geweldige tour met lekker eten en mooi
weer, top!
Na een paar dagen Cairns was het dan eindelijk tijd om onze Billy op te halen. Billy is trouwens de naam van de campervan, dan weten jullie dat vanaf nu. Het plan is om vanaf Cairns eerst een paar
dagen naar het noorden te gaan en vanaf daar helemaal zuidwaarts tot Brisbane. In het Noorden ligt het bekende regenwoud en dat was dan ook onze eerste stop. Het weer was niet super, maar mooi was
het zeker. Billy op de Ferry en weer terug richting Cairns. Ik kan niet heel veel van deze dagen vertellen alleen dat ze héél basic waren. Bijna niet douche, in de regen op de grond je komkommer en
tomaten snijden, in de avond een potje kaarten met een glaasje Goon. Goon is hele goedkope wijn, die niemand lekker vind, maar ik krijg het prima weg. 11 dollar voor 4 liter, Maud is gelukkig.
op 1 juni kwamen we dus weer in Cairns aan, want ik had voor die dag mijn twee bungeejumps gepland. Bungeejumpen is iets wat ik heb gezworen nooit in m’n leven te gaan doen, maar vijf dagen geleden
besloot ik dit te boeken. Waarom? Ik zou het niet weten! Ik denk dat ik 5 jaar minder lang leef door de stress afgelopen dagen, maar ik heb het gedaan hoor! Met knikkende knietjes ben ik naar boven
gelopen en heb me na even twijfelen maar letterlijk naar beneden laten flikkeren. Het was absoluut het engste, maar tegelijkertijd ook het vetste ooit, dus heb ik ook mijn tweede bungee gedaan.
Daarna heerlijk na 3 dagen gedoucht bij de gratis Lagoon van Cairns.
Van Cairns na Magnetic Island. Deze periode van Roadtrippen bestond vooral uit slecht weer, gratis kamperen, wildplassen en niet douchen. Onderweg hebben we veel watervallen en National Parks
bezocht, die ik overigens een nieuwe naam heb gegeven. National boring parks, ja het klinkt misschien verwend, maar ná tal van watervallen en national parken in de regen had ik het daar wel een
beetje mee gehad. Ik was letterlijk toe aan iets leuks, een beetje meer wifi, een douche en een beetje luxe wat op z’n minst net boven de nul-lijn ligt. En in Mission Beach vonden we dat bijna
allemaal. In het plaatselijke café, hadden we wifi, op de betaalde camping een douche en aan het strand de zon. Nadat we ons culinair hoogstandje weggewerkt hadden en rustig op onze stoeltjes zaten
te chillen komt er een grote witte campervan aan en na een paar Nederlandse scheldwoorden voelde ik al een gezellig avondje aankomen. 5 Nederlandse gasten, en daar hebben we 2 gezellige dagen mee
beleefd. Na weer wat regenachtige dagen reden we verder naar Townsville de thuis haven van Magnetic Island. Daar pakte we samen met Billy de ferry naar Magnetic Island, 178 dollars lichter doordat
we onze grote vriend mee wilde nemen. Eindelijk was het weer wat mooier, de zon scheen en al op de ferry leek het erop dat dit een paar goede dagen gingen worden. Na een Ferry tocht, besloten we
het eiland vandaag maar eens te gaan verkennen. Bij een mooie Bay, parkeerde we onze Bil en kookte we onze luch op onze twee gaspitten en zaten we op onze campingstoeltjes te genieten van het
uitzicht en de zon. Zon, ik was echt bijna vergeten hoe je dat schreef en dan ben je in de Sunshine state?! Op onze eerste dag op het eiland boekte we onze tour voor de dag erna. Daan en ik doen
een Jetski tour en Ashley gaat paardrijden. En wat een tour was het zeg. Het weer was weliswaar wat minder, maar wat hebben we genoten! Helaas geen walvissen, dolfijnen of schildpadden meer gezien,
maar wel met 60 km/uur over het water gescheurd en héél veel gelachen. Het weer werd daarna weer slechter en daarom besloten we maar weer eerder Magnetic island te verlaten. Na 2 nachten illegaal
geslapen te hebben met elke dag een illegale douche doordat we een hostel zijn ingeslopen en een perfecte tour was het tijd om dit mooie eiland te verlaten. In Townsville nog maar even de stad
verkent, maar het feit dat we daar belandde in de plaatselijke casino zegt waarschijnlijk al genoeg?
Doordat sommige plaatsen erg tegenvielen kwamen we veel te snel aan in Airly Beach. Het weer is ondertussen weer erg eentonig; regen, regen en nog eens regen. Buiten het feit dat het weer niet zo
geweldig was, kon ik wel zien dat je normaal gesproken prima vertoeven is in Airly Beach. Prachtig blauw water, palmbomen omgeven door heuvelachtig groen landschap. In Airly beach, vertrekt onze
zeiltour naar de Whitsundays. Deze tour stond op nummer 1 van mijn lijstje, maar eerst moesten we ons nog 5 dagen vermaken.
11 juni kwam Amy dan eindelijk aan. Waarschijnlijk precies op het goede moment, het weer was nog steeds niet al te best, we verveelde ons en het leven in een camper bijna 24/7 werd steeds iets
zwaarder. Ik was gewoon toe aan even echt iets leuks. Het is nu ongeveer 3 maanden geleden dat we afscheid namen van Amy en op het moment dat ik haar een dikke knuffel gaf, twijfelde ik of ik haar
ooit nog ging zien.. En daar stond ze dan. „dat is ze toch, Daan?” „ja, dat is ze!” Heerlijk om Amy weer te zien. In de auto maar meteen even uitgelegd wat de bedoeling was komende 2,5 week. De
kaart van Australië erbij gepakt, en na dat ik Amy had verteld dat dit niet de wereldkaart was, vertelde ik waar we nu waren en waar we heen gaan. Nee, topografie wordt waarschijnlijk niet heel
serieus genomen in Melbourne.
Onze eerste paar dagen kamperen met Amy, waren vooral zo goedkoop mogelijk. In de avond illegaal een camping oprijden en de volgende dag weer weg rijden. Niet zo netjes, maar dat hoort bij het
backpack leven. Het leek erop dat het weer wat beter werd. Zo konden we afentoe heerlijk de zonsondergang bekijken, koken bij het water en in onze campingstoeltjes onze maaltijd nuttigen. Ja, op
zulke momenten vergeet je de mindere kanten van een roadtrip snel. En tien minuten later als je de afwas aan het doen bent in een bak van nog geen halve meter, met koud water op de grond, vergeet
je bijna weer de leuke momenten ha-ha ;-) In Airly kreeg ik ook na 3 dagen slecht slapen, heel veel buikpijn te horen dat mijn kleine zusje geslaagd was. Ondanks dat het een jaartje langer heeft
geduurd, was ik een enorme trotse zus. Ik was tot bijna in de nacht wakker gebleven en vol spanning zat ik te wachten op het verlossende smsje. Meteen Dappie gebeld natuurlijk, en tijdens het
bellen liepen de tranen over mijn wangen. Op zulke momenten wil je gewoon even thuis zijn, ik wilde haar omhelzen en zeggen hoe ongelofelijk trots ik was, maar die blije gup toverde wel een smile
van oor tot oor op m’n gezicht, zó. kan ik vannacht gewoon weer slapen hihi.
Een paar dagen later was het dan eindelijk de dag van de Whitsunday tour. Ik was al vanaf middenacht wakker, aangezien ik in mijn eentje de wedstrijd Nederland - Spanje ben gaan kijken. Maar wauw,
wat was het ’t waard! Rond 6:00 heeft dan ook heel de camping geweten dat ik blij was, ach jullie hebben het zelf gezien. In de middag moesten we rond 14:30 inchecken, met bakken viel het uit de
lucht. Heel jammer dat op een van de beste touren het weer zo slecht was. Toen we onze boot zagen moesten we heel hard lachen, een grote houten zeilboot. Meteen onze bedden uitgekozen en in de
avond hebben we een beetje films gekeken en zijn we optijd gaan slapen. De volgende dag was het gelukkig droog, het was wat bewolkt en een beetje frisjes, maar toch zijn we in de ochtend allemaal
het water ingegaan. Nouja bijna allemaal, Amy is uit de boot getakeld en op haar paddleboard gezet… stel je voor dat je haar nat wordt hé. We hebben ook nog gesnorkeld, de whitsundays liggen nog
steeds aan het Great barrier reef, maar het reef was hier wel een heel stuk minder mooi en kon niet tippen aan onze snorkertour vanuit Cairns. Nadat Daan en ik de duikplank en de glijbaan op de
boot hadden uitgevonden, een warme douche genomen. Wat trouwens een hele onderneming is op een boot. Daarna moesten we weer een stuk varen en werden we in groepjes afgezet op een strand. Vanaf hier
gingen we wandelen naar de eerste lookout; uitzich op whiteheaven beach. Ik moet eerlijk zeggen ik had er meer van verwacht. Het was zeker mooi, maar het had gewoon mooier gekund. Je wilt dit
plaatje gewoon zien met een blauwe lucht, maar dat was nou eenmaal niet. Ook stond het water erg hoog, waardoor we die witte vlaktes niet allemaal konden zien. Daarna doorgelopen naar het strand
zelf. Een van de witste stranden ter wereld. Als je het zand meeneemt of een schelp van whiteheaven beach, krijg je een boete van 5000 dollar! Hier natuurlijk veel foto’s gemaakt en daar kwam
ineens héél even de zon door! Uiteindelijk toch gewoon genoten van een goede tour.
Terug op land vertelde Ashley dat ze eerder weg gaat, en voor de dag erna een vlucht heeft geboekt naar Brisbane. In de avond bij de afterparty nog maar één keer met z’n alle een flink drankje
gedronken. In de ochtend werden we wakker met allemaal een flinke kater, behalve Amy. Die was op pad gegaan voor een goed "kater-ontbijt”. In de middag aangereden naar het vliegveld voor Ash.
BOEM!!! Zo dit is het einde van Billy dachten wij. Heel ver weg zaten we er niet vanaf. Een taxi van bijna 80 dollar kunnen bellen, omdat Ash haar vlucht moest halen en wij konden naar de garage.
‚We hebben hier zeker 1 dag voor nodig dames.’ Doordat Amy weigerde in een hostel te gaan slapen, stonden we 1,5 uur laten in ons eigen privé gillet. Wauw, een heerlijk bed, een grote badkamer, een
mega keuken je had er werkelijk alles. Nou ja, gewoon wat je thuis ook hebt. En ik kan je vertellen, dat is heerlijk! Ontzettend genoten en dat op kosten van Jucy. De volgende dag stond Billy weer
klaar en konden we ons camper- leventje weer oppakken. 1770, was de volgende bestemming. Na een lang dag rijden kwamen we dan eindelijk aan in dit ’enorme’ dorp. Halleluja, in de nacht was
Australie - Nederland en we hebben dit dorp 6x door moeten rijden voordat ik een plek had gevonden waar ik überhaupt deze wedstrijd kon bekijken. Met als resultaat, in een woonkamer van een hostel
met precies 6 mensen. Mmm, ik had me hier wel wat meer van voorgesteld! De dag erna boekte we onze motor tour. Geweldige ervaring. Op van die kleine motors ongeveer 2,5 uur rondgereden. We werden
rondgeleid door prachtig landschap, onderweg 100e kangaroos gezien en als afsluiter de zonsondergang bekeken met heel de groep. Super tour!
Een paar dagen later kwamen we aan in Rainbow Beach. Vanaf hier vertrekt onze tour naar Fraser Island; het grootste zandeiland ter wereld! De dag ervoor was onze briefing, om ons voor te bereiden
op deze tour…. Hoe we moesten reageren als we een dingo, spin of dodelijke slang zagen, wat je moest doen als je 4x4 jeep vast zat of oversloeg en wat wel en niet mocht. Deze briefing zorgde vooral
voor veel paniek en Amy heeft er volgens mij serieus aan zitten denken om een hotel te boeken en niet mee te gaan. Maar uiteindelijk zijn we toch met z’n 4e de 4x4 ingestapt. De bedoeling van de
tour was rondrijden over het eiland in 4x4 jeeps. Ongeveer 30 personen, opgesplit in 4 groepen. Elke groep had één koelbox en daar zat je eten in voor de komende 3 dagen met een vel papier, waar
precies op stond verteld wat je elke dag kon eten. Natuurlijk zaten wij met z’n 3e in één groep en op weg naar Fraser onze groep maar meteen kennen laten maken met Guus Meeuwis - per spoor. En zo
zaten we met z’n 8e een trein na te doen op kedegedeng kedegedeng, haha goed voor de sfeer! Op de ferry onze ogen uitgegekeken of we aub een walvis zagen. Daan die roept al weken: ‚als ik een
walvis zie is mijn reis/ leven compleet!’ Maar helaas… Op het eiland aangekomen zagen we als snel onze eerste dingo en dan ineens springt Amy op: WHALE WHALE, en ja hoor! Daan oprecht het
gelukkigste kind op aarde, maar wauw wat was dat vet. Het weer was trouwens prachtig, met het zand en de prachtige oceaan leverde super plaatjes op. Het was een geweldige tour, met prachtige stops
als; Lake wabbie, Lake Mckenzie, Champagne pools, Indean Head, Ship wreck. Een geweldige groep mensen en 2 heerlijke nachten! Fraser zal ik niet snel vergeten.
Wij vonden Fraser Island geweldig en het Basic leventje zoals in een tentje slapen zonder matjes kunnen wij inmiddels wel aan, maar Amy dacht hier anders over. Die noemde het de WOIII. Het feit dat
ze mieren op had gegeten en 3 dagen niet heeft kunnen douchen, omdat de douche zo vies was, is net iets té voor onze prinses. We hadden Amy beloofd, als ze Fraser zou overleven (ze was er heilig
van overtuigd, dat ze daar zou sterven) dat we dan een nacht in een hotel gaan slapen. En zo reden we vanuit Rainbow Beach helemaal naar Brisbane en checkte we in in ons hotel. Vonden wij
natuurlijk ook niet heel verkeerd. In de avond zijn Daan en ik samen op pad gegaan en hebben we rondgelopen in Brisbane. De komende dagen stonden de theme parks op de planning. Dit stond hoog op
Amy’s lijstje, er moest namelijk een foto komen met Tweety in Movieworld en deze ’droom’ werd op 26/6 zomaar werkelijkheid. De dag erna zijn we naar Sea World gegaan, een soort van dolfinarium,
maar dan met attracties en televisiefiguren als; spongebob, dora etc. De hele dag aan Brittje gedacht, wat was ik graag met dat poppetje daar naar de Dora show gegaan ;-) In de avond naar Surfers
Paradise gereden om daar onze laatste avond met Amy af te sluiten. Lekker pasta gegeten, zoals Amy het wilde! In de avond weer helemaal terug gereden naar Brisbane, om de volgende dag Billy in te
leveren na 4 weken reizen en om helaas opnieuw afscheid te nemen van Amy.
En zo zit onze 4 weekse roadtrip erop! Het waren 4 hele intense, hectische, leerzame maar ook zeker mooie weken. Het was niet altijd makkelijk, maar wel bijzonder leerzaam! Buiten dat deze blog
waarschijnlijk weer veelste lang is, is hij heel breed omschreven. Ook hier had ik wel weer een half boek over kunnen schrijven. Wel leuk om nog even te vermelden: we hebben ons plan omgegooid. We
gaan nog 2 weken naar Azië. Waar, Waarom lezen jullie later wel weer! Ondanks dat we Amy ontzettend missen, vinden we het heerlijk om weer met z’n tweeën te zijn! We gaan ons laatste stukje
oostkust Australië afwerken en héél erg genieten van onze laatste weken.
p.s we missen jullie wel hoor - tot snel
xxxxxxxxxxxxxxxxx Daan & Maud
Indonesië; Bali, Java, Gili
03 jun. 2014
🇮🇩
vanuit Indonesië
Bali, Java, Gilli’s
30 april begon dan ons 3- weekse avontuur door Indonesië. We hadden hier enorm veel zin in; nieuwe cultuur, nieuwe mensen, nieuwe natuur en wat ons vooral erg aansprak was dat alles zo goedkoop zou
zijn. En zo stonden we rond half 9 op het vliegveld, waar ik nog bijna afscheid moest nemen van mijn wonderpotje aloë vera, maar gelukkig matste de man op het vliegveld mij. Een kleine 3 uur later
waren we geland in Den pasar, de hoofdstad van Bali. Hier zou onze pick up, van onze geboekte villa ons op komen halen. Het was 1:00, dus midden in de nacht, we hadden er al een enorme lange vlucht
opzitten, maar we dachten dat we tijdens onze 3,5 uur durende rit naar het noorden, Lovina (waar we zouden verblijven) wel lekker konden slapen. Maar zo als wel vaker liep alles weer anders. Bij
aankomst op het vliegveld zie je ongeveer 300 kleine Indonesische mannetjes staan met naamkaartjes, „ha-ha, kijk is wat grappig”, ‚Oh dit moet je filmen!’. Nou zo grappig was het achteraf gezien
niet. We hebben 3 uur op het vliegveld gezocht, gewacht en irritante taxi’s van ons af moeten schudden, tot we maar besloten het op te geven. Het was ondertussen diep in de nacht, we waren al 24
uur wakker en eerlijk gezegd zaten we er helemaal door heen. Even later dan toch maar vloekend in een taxi gestapt, geen idee van de Indonesische prijzen dus de eerste oplichting was een feit. Op
het vliegveld gauw een hotel uitgezocht vlakbij de luchthaven en om 4:30 stonden we dan eindelijk in een hotelkamer.
De volgende ochtend zouden we dan eindelijk worden opgehaald door de pick-up die er al 15 uur eerder had moeten staan, maar goed. Snel vergeten en gewoon gaan genieten van onze tijd in
Indonesische. Na een lange rit, een koffieproeverij en een kleine scooterrit kwamen we dan eindelijk aan bij Gayatri Homestay of te wel paradijs. Met z’n tweeën hadden we een mega villa, met aparte
bedden, slaapkamers met uitzicht op de rijstvelden, poolbar, zitzakken met uitkijk op de zee een rijstvelden, onze eigen ligbedden, keuken, bubbelbad en een prachtig groot zwembad. Staan we hier
als backpacker op een van de mooiste plekken waar ik ooit in mijn leven ben geweest! We hadden dit verblijf voor 5 dagen geboekt en hadden enkele activiteiten geboekt. Zo zijn we een van de eerste
dagen op dolfijnen cruise gegaan. In een typisch Indonesisch bootje, terwijl dat de zon op komt, dolfijnen kijken. Heerlijk begin van de vakantie in een vakantie. Door wat problemen met mijn oor
moesten we helaas de duiktrip die voor de volgende dag geboekt was, afzeggen. Dan maar heerlijk met de scootertjes door lovina scheuren, ook geen straf dacht ik zo? 4 mei gingen we op eiland tour
met Bayju (onze driver) hij zette ons bij allemaal verschillende punten af en wij konden op ons gemak alles bezichtigen. Ook hier zijn we weer flink opgelicht, maar het was het geld dubbel en dwars
waard. Onderweg zijn we naar de watervallen gaan kijken, hebben we de aapjes eten gegeven lang de weg, hebben we; vleermuizen, hagedissen, slangen, schorpioenen etc. vast gehouden, zijn we naar
prachtige tempels gegaan. Tempels aan een meer, maar ook gewoon tempels langs de wegen (die zijn er nogal wat) en voor mij als hoogtepunt de hotwaterspring midden in de jungle, echt prachtig.
Midden tussen de prachtige natuur een warm bad, het was een geweldige tour.
5 mei begonnen we aan onze safari naar Java, wat een hoogtepunt zou moeten worden liep uit op een klein drama voor ons… We zouden 5 dagen naar Java gaan met een Jeep. Su, de manager van het Gayatri
homestay zou ons meenemen. Hij vroeg hier heel veel geld voor, maar hij beloofde ons een onvergetelijk avontuur. Tom de vader van Daniëlle is op Java geboren, dus voor Daan was het ook erg leuk om
dit eiland wat overigens ook gewoon bij Indonesië hoort, te bekijken. Om een heel lang verhaal kort te maken: Su de manager was meer geïnteresseerd in ons dan ons een goede tour te bezorgen. Hij
kon zijn handjes niet thuis houden, laten we het daar bij houden. Dit alles zorgde ervoor dat het geen 5 daagse, maar een 3 daagse tour werd. Het klinkt nu allemaal een beetje kort door de bocht,
maar op dag twee in Java zaten we er gewoon een beetje door heen. Net op dat moment ontmoette we onze Indonesische- Nederlandse mama’s: Yvonne en Anke. Wat een schatte waren dat, we voelde al snel
een enorme klik. We hebben de hele avond hele bijzondere gesprekken gehad en op het eind van de avond kreeg ik van Anke de knuffel en die was precies hoe ik hem nodig had! (Anke mocht je dit lezen,
nogmaals bedankt!) Dag 3 in Java, zijn we na een flinke ruzie met Su weer helemaal terug gereden naar Bali. Weer door de bergen, op de ferry, door Bali terug naar onze villa. Su was goed
geconfronteerd, en de sfeer was goed gespannen. Maar het einde van de verschrikkelijke tour was inzicht. Ondanks alles hebben we ook prachtige dingen in Java gezien. De berg Ijin, die ik trouwens
vloekend heb beklommen is misschien wel een van mijn hoogtepunten en tegelijkertijd diepte punten van de reis. Het uitzicht was adembenemend en nadat we op de top stonden zijn we nog de krater
ingegaan. Hier hebben we dingen gezien, die je wel even aan het denken zetten. Mensen moeten zo enorm hard werken, voor heel weinig geld… Maar ondanks dat was het lichtblauwe krater meer dan
prachtig!
De rest van de dagen in de villa, hadden we nog steeds een beetje moeite wat er allemaal was gebeurd op de tour. We hebben dan ook heerlijk uitgerust bij het zwembad door middel van massages en
lekker eten (vers fruit) en noem maar op. Een van de avonden hebben we nog met z’n tweeën een poolparty gehouden, dat was een waar succes. Met zn tweeën stonden we op de rand van onze infinity pool
te dansen, tussen de rijstvelden.
10 mei was de dag dat we Lovina en de villa achter ons zouden laten. We vervolgde onze reis in Indonesië naar Ubud. De rit daarna toe hebben we op een olifant gereden. Het kostte wat, maar dan heb
je ook wat. Hele bijzondere ervaring om dat één keer in je leven gedaan te hebben. We hebben Cindy nog eten gegeven, en we mochten met haar op de foto en daarna kregen we nog een heerlijk 3- gangen
menu. Eenmaal aangekomen in Ubud, kwamen we wederom in een prachtig hotel op wederom een prachtige locatie. Omringd door duizenden palmbomen, zwommen we in ons zwembad, heerlijk was het daar. Toen
we aankwamen hebben we meteen contact opgenomen met onze indo mama’s en zo zijn we in de avond met z’n 4e gaan eten en hebben we daarna lekker cocktails gedronken, super gezellig! In Ubud hebben we
vooral geshopt, aapjes bekeken in het monkeyforest en op 13 mei stond onze wildwater- raft tour geboekt. 2,5 uur raften in een bootje met z’n 4e. Super leuke dag gehad, met als hoogtepunt een
Arabische olifant die door de rijstvelden wou vliegen met een soort van kabelbaan…..
De volgende dag vervolgde we onze reis naar de Gili eilanden. Deze eilanden liggen bijna tegen Lombok aan; Gili T, Gili air en Gili meno (dacht ik). Wij kozen voor Gili T: Prachtige witte stranden,
blauwe zee en we hoorde dat je er wel een feestje kon hebben. In de taxi, onderweg naar de boot leerde we al snel 4 mensen tegen. Vanaf dat moment hebben we ook met hun veel tijd doorgebracht ook
op het eiland. Vooral veel gefeest! Na een uur op de speedbood kwamen we aan, oké, dit is écht het mooiste wat ik tot nu toe heb gezien! Op dit eiland rijden geen auto’s, taxi’s of scooter dus zijn
we geheel in stijl met paard en wagen naar onze bungalow gereden. De volgende ochtend zijn we met kater en al gaan snorkelen om de zeeschildpadden te zien. Op de meest claustrofobische boot, met de
meest ongezellige mensen ooit… een groot feest! Het was mooi, maar ik was erg blij toen ik met m’n voeten weer gewoon op het eiland stond. We hebben 2 geweldige dagen gehad op deze eilanden, maar
we wilden toch verder, dus boekte we 3 nachten in Kuta. Aangekomen in ons nieuwe hotel, contact opgenomen met Melvin. Melvin is een goede vriend van mijn broer. 20 minuten later stond hij voor onze
kamer, samen zijn we naar het strand gegaan. Hebben we op het strand de zonsondergang bekeken met een biertje en heerlijk genoten. In de avond met de vrienden van Mel hier in Kuta gaan eten. Een
van onze laatste dagen in Kuta, was Miesje (mijn collega) weer terug in Kuta, waar zij stage loopt. Nadat Daan en ik een surflesje tijdens sunset hadden genomen, hadden we afgesproken met Mies en
Esmee bij Sushi Tai. Super leuk om Michelle te meeten aan de andere kant van de wereld, wat is de wereld dan eigenlijk maar klein hé? Super lekker gegeten en gekletst dus besloten we om naar Red
carpet te gaan, de champagne bar van de oom en tante van Michelle. De heerlijke cocktails en shotjes, maakte de avond compleet, tot dat Mies en Esmee de taxi naar huis pakte. Die klote taxi reed
over mijn blote voet, en zo kwam aan een super avond een abrupt einde. Even dacht ik dat m’n halve voet verbrijzeld was en zo gaat ook alle eer naar Daniëlle, die tot half 6 mijn voet heeft
gekoeld, liefde Daan <3. Gelukkig bleek het de rest van de dagen wel mee te vallen en hebben we het gewoon rustig aan gedaan. Lekker gezwommen, beetje geshopt en gewoon een beetje verliefd zijn
op Indonesië.
Maar helaas komt aan al het mooie een eind! 3 weken door Indonesië reizen was de beste keuze die we tot nu hebben gemaakt. We hebben wat pech gehad, maar het was het allemaal dubbel en dwars waard.
Ik zie trouwens dat ik het voor mijn doen erg kort heb gehouden, maar geloof me ik zou over dit avontuur wel 16 kantjes kunnen vol schrijven. Ik ga hier sowieso nog een keertje terug komen. De
mensen zijn zo enorm aardig, als ik zie hoe gelukkig zij zijn met letterlijk helemaal niks, dat kindjes spelen met een kapotte paraplu, hoe de mensen langs de kant naar je zwaaien. Het was een
leerzame reis, waar ik soms heel hard mezelf tegen kwam. Wat kan ik toch klagen en wat hebben wij het goed! Zo zat ik bijna huilend achterop de scooter toen Melvin mij vertelde, dat hij al zijn
Lacost polo’s aan een man had gegeven waarvan zijn laatste shirt kapot was gegaan. Wel heb ik mijn ergste heimwee tot nu toe gehad, maar dat had niks met Indonesië te maken. We zijn nu al 2,5 maand
van huis en ondanks we echt nog niet naar huis willen, verlang ik soms gewoon naar de mensen die ik mis. De papa’s en mama’s, vriendinnetjes, zussen, broer etc. Soms verlang je gewoon echt even
naar een knuffel! Bijvoorbeeld op moederdag, ik had mama een cadeau opgestuurd en het filmpje van Soumaya vond ik zó leuk… Ik mis je mama! Gelukkig staat er nog heel veel moois op ons te wachten
zodat we over 2,5 maand, meer dan voldaan naar huis kunnen vliegen. Het volgende reisverslag zal waarschijnlijk over onze roadtrip langs de east- coast gaan, enorm veel zin in!
Hele dikke kus van ons!
xxxxx
Alice Springs - Darwin
30 apr. 2014
🇦🇺
vanuit Australië
Alice springs - Darwin
Hallo allemaal, het is alweer een tijdje geleden dat ik een update heb geschreven, maar gelukkig heb ik alles elke dag opgeschreven, zodat ik jullie kan vertellen wat we allemaal weer hebben
beleefd. Ik zal maar gewoon beginnen waar we gebleven waren. Volgens mij was dat bij het afscheid van onze lieftallige farmer Tim.
Tim had ons, na een ochtendje werken afgezet bij het hostel wat we hadden geboekt: Annie’s Place. We waren na een week eindelijk weer in de bewoonde wereld en dat voelde heerlijk! We hadden een
fijne kamer, een lekker zwembad, wifi en we konden weer eten en drinken waneer we wilden! Het voelde even als ongekende luxe, maar om eerlijk te zijn wende dit weer snel en had ook de bewoonde kant
van Alice zijn nadelen. Zo stuitte we meteen op de aboriginals, die we overal zagen in het centrum. We moesten boodschappen doen, dus we konden er niet omheen! maar wat stinken die mensen zeg… We
noemen ze dan ook maar Koosjes, dan kunnen we tenminste zeggen:’oh nee, weer een Koosje’, zonder dat we worden aangevallen. We moesten ons een paar dagen in dit gat zien te vermaken, voordat onze 5
daagse tour door het red centre begon. Deze paar dagen bestonden vooral uit; bijkomen, lezen, zwemmen, slapen en facetimen. Zo was mijn mama een van deze dagen jarig, en wenste ik heel even dat ik
in Nederland was. Het is zo raar, 15 maart vertrokken we met z’n tweeën en de tijd gaat zo snel, maar het gewone leven in Nederland gaat gewoon door. We hadden zoveel tijd om te beseffen hoe goed
we het hadden en dat deed ik dan ook. Elke ochtend genoot ik van ons gratis ontbijt (waar we de wekker voor zette) en deden we het heerlijk rustig aan!
25 april
vanochtend begon al heel vroeg onze tour. Om 4:30 ging de wekker. tijdens onze reis hebben we al vaak de wekker gezet op absurde tijden en ik vind het maar moeilijk om er aan te wennen. Het gaat
bij mij ook altijd op twee fronten mis; ik word er niet wakker van en ik zet mijn wekker altijd op het verkeerde tijdstip. Gelukkig gaat het bij Daan altijd goed, anders was ik nu waarschijnlijk in
Nederland, aangezien ik dan mijn vlucht in Dublin had gemist. Om 6 uur dacht ik dan eindelijk de stinkende aboriginals achter me te laten, tot ik in onze tour bus stapte. Zit er de meest stinkende
Duitser ooit naast je, gelukkig hoefde we maar 460 km door de outback te rijden… vandaag stond de Uluru op de planning, met in de ochtend een kamelen rit. Zo hebben we om 7:00 op een kameel
gegaloppeerd, in m’n broek geplast van het lachen en mijn wekker uitgezet. Zoals ik al zei, ik zet mijn wekker altijd verkeerd! In de middag, na een lange busrit kwamen we aan bij onze eerste
kampeerplaats. We konden op adem komen, aten sandwiches en kregen een kleine introductie van wat we vandaag zouden gaan doen. Uluru, ook wel Ayers Rock genoemd! De berg die je gezien moet hebben,
als je in Australië bent geweest en de berg waarvoor we helemaal naar Alice zijn gevlogen! Eerst gingen we naar het culturele centrum van de Aboriginals, om daar iets meer over de cultuur en de
manier van leven te leren. érrug interessant natuurlijk, er kwam eigenlijk vooral een ding naar boven: beklim niet de heilige berg van de Abo’s!!! Ondanks dat zij dit erg belangrijk vinden, is er
gewoon de mogelijkheid om hem te beklimmen. Je ziet het niet héél veel mensen doen, maar toch zijn ze er. En jawel in onze groep was er ook één zo’n flapdrol, dezelfde stinkduitser naast ons in de
bus. Good luck mate, dat ding is hoger dan de Eiffeltoren, het is snikheet.. jij liever dan ik! Toen zijn we begonnen aan de hike, rondom de Uluru, we konden kiezen tussen 10, 5 of 2,5 km. Iedereen
deed 10, maar wij vonden 5 km genoeg. Wij zien niet zo van die wandelaars, maar wel genoten. Vervolgens zijn we naar een punt gereden, waar je de zon onder ziet gaan met op de achtergrond de Uluru.
Onder het genot van een glas champagne en een dipje hebben we van dit wonderschone plaatje genoten! We leerde de groep beter kennen, we maakte foto’s, maar waren vooral aan het genieten! In de
avond bij de kampeerplaats gekookt, het kampvuur aangemaakt, en de swaks rondom het vuur gelegd. Een swak is een soort van slaapzak met een dun matje erin, en daar zouden wij vannacht in gaan
slapen. Voor het slapen, deden we spelletjes met elkaar rondom het vuur en super erg gelachen. Toen iedereen ging slapen, begon ik mijn dagverslag te schrijven. met mijn blauw verkleurde knuffel op
mijn buik, lig ik in mijn swak. Met de sterren boven ons hoofd liggen we buiten te kamperen in de buitenlucht. Een moment waar ik zo erg naar uitkeek en daarom er met meer dan 100% van genoten. Ik
koos de mooiste schitterde sterren en gaf ze allemaal een naam, namen van mensen waarmee ik deze ultieme geluks momenten nooit mee zal kunnen delen, omdat dit helaas niet mogelijk is. Wat zouden ze
trots op ons zijn..
26 april
Vandaag boen onze tweede dag alweer en wel geteld om 4:45. We moesten ontzettend plassen, dat kwam misschien omdat je 1 liter water per uur moest drinken overdag. Om 6:00 zaten we bijna allemaal in
de bus, nou ja bijna allemaal. Daan en ik waren nog een keer naar de wc, oeps.. Het was ontzettend vroeg, maar van een nachtje onder een prachtige sterrenhemel slapen krijg je dubbele energie! Waar
we toen naar toe gingen was echt adembenemend! We gingen de zonsopkomst bekijken met het uitzicht op de Ayer Rock en de Kata Tjuta. Geen woorden voor en waarschijnlijk, ondanks de 500 foto’s zul je
er nog geen weet van hebben hoe prachtig dit was. Dit was iets dat moet je met je eigen ogen gezien hebben, en óók dit was iets waar ik voor naar Aus ben gekomen. Na een half uurtje rijden, een
sanitaire stop verder kwamen we aan bij het Kata Tjuta gebergte. Het is grappig, want als wij aan het red centre denken, denken we aan de Uluru. De Kata Tjuta is zó veel indrukwekkender. Helaas
moest ik aan het begin van de hike alweer naar de wc! Ontzettend klote aangezien we deze onderweg niet meer tegen zouden komen! Na eerst een gezamenlijke wandeling hadden we de keuze uit de kleine
of de grote wandeling. Iedereen koos voor de grote, maar ik had al besloten dat ik de kleine zou doen. Ik kan er ook niks aan doen dat we met 18 padvinders op pad zijn, maar deze padvinders wisten
me toch te overtuigen. Ondanks dat mijn schenen uit elkaar klapte, ik mega moest plassen en nog een keer vol op m’n gezicht ben gegaan heb ik er toch van genoten. Het is zo mooi en indrukwekkend en
het besef dat je hier waarschijnlijk nooit meer gaat lopen, is ook een gevoel opzich. Toch was ik erg blij toen ik 3,5 uur later met m’n billen op de meest smerige wc tot nu toe in Australië zat!
Daarna zijn we terug gereden naar het kamp, daar hebben we lunch gemaakt (kamelen burgers) alles opgeruimd en moesten we de bus inladen en ons klaar maken voor een lange rit naar het volgende kamp.
Een paar uur later kwamen we aan in Kings Creek, vlakbij de Kings Canyon. We hadden hier zelfs wifi, dus mama maar even laten weten dat we nog steeds in leven zijn. We hadden 1,5 uur vrije tijd,
nog even getwijfeld over een helikopter vlucht, maar 60 euro voor 5 minuten is misschien toch een beetje teveel van het goede! Dus een heerlijke douche genomen om vervolgens in onze pyjama de
zonsondergang bij het kampvuur te bekijken. Daarna met de groep verhalen gedeeld en gezongen en vervolgens genoten van de bbq! Daarna was het mijn beurt voor de afwas! ook hier heb ik me weer enorm
staan opvreten. Dezelfde stinkduitser liep nog steeds in hetzelfde shirt, en je zweet hier gewoon! Ik heb twee verschillende shirts per dag aan, om een indicatie te geven. Een paar uur later, lagen
Daan en ik weer in onze swak, onder de sterren. We luisterde naar de krekels en naar het gesnurk van een half Japans half Arabisch meisje, maar beter dan het gesmak van twee Koreanen…
27 april
Vandaag konden we uitslapen en ging de wekker in plaats van om 5:00 om 5:15, ongekende luxe.. Na het ontbijt gingen we richting de Kins Canyon. Nadat iedereen zijn waterfles had gevuld en had
geplast begonnen we weer aan onze 3,5 uur durende wandeling. We begonnen met een klim, ook wel the heart attack climb genoemd.. Toen ik dan eindelijk op die berg stond met een hartslag van 300, was
het ‚t puffen wel waard! WAUW, wat een super gebied is dit. Eigenlijk heb ik de hele wandeling genoten van alles; het prachtige uitzicht, de leuke mensen om ons heen, de schrale grappen van Jason,
van de hoogtes, van Daan die zich over haar angsten heen zette en van het feit dat we gewoon in fuckin Australië zijn! Hoe vet is dat, soms hebben we het gevoel dat we in een soort van droom zitten
en besef ik het half. Maar deze tour zal ik niet gauw vergeten. Het is zo geweldig, om mensen beter te leren kennen in 3 dagen! Soms heb ik zo snel een vooroordeel van mensen en Oz is daar in een
goede leerschool voor mij! Zo was het bijzonder dat we naar Amy aan het kijken waren, terwijl ze opera zong midden in de Kings Canyon, de gekke groepsfoto’s en alles was zo leuk. Toch was ik blij
dat het einde inzicht kwam, en luisterde ik samen met het half Arabische half Japanse meisje naar Marco Borsato. Terug naar het kamp gereden, geluncht en geprobeerd onze tweede prijs in de wacht te
slepen. Gisteren hadden we al de best opgerolde swak, ook vandaag hadden we weer de beste, maar ging de prijs naar de duitsers! Toen was het alweer tijd voor een lange busrit richting Annie’s Place
(hostel). Samen met Carmen, mijn Australische mama, candy crush gespeeld. Toen ik dan ook level 290 in één keer voor haar haalde, na 3 maanden vast gezeten te hebben, vlogen we elkaar in de armen..
wat een heerlijk mens was dat! In de bus nog een quiz gespeeld in teams, wat was dat geweldig zeg. Daantje door de microfoon het volkslied gezongen en ik mee schreeuwen of ik aan de basis sta van
de wk finale! Daarna moesten we een jongen uit het team transformeren als meisje. ge-wel-dig, Jessie oorbellen ingedaan en helemaal opgemaakt en daarna gingen alle jongens/ meisjes dansen. Rond
18:00 waren we allemaal in ons hostel en hadden we precies 1,5 uur voordat we met z’n alle gingen eten en een ’paar’ drankjes gingen doen. Met in ons achterhoofd dat we de volgende dag om 4:00
moesten opstaan begonnen we aan deze avond. Deze eerste 3 dagen van een geweldige tour moesten we goed gaan afsluiten. De nodige liters drank werden besteld, the fish and chips werd opgegeten en
een paar uur later stonden we te danson op de tafels, te shotte aan de bar en met elkaar te dansen alsof we elkaar al jaren kennen. Toen ik ook nog drie Nederlandse meisjes (de eerste in
Alice)tegenkwam, was het feest compleet. Toen het midden in de nacht was, en Daan besefte dat we over een paar uur naar Darwin gingen vertrekken, kon ze gaan beginnen mij weg te slepen.. Ik was
niet meer in staat een dagverslag te schrijven, maar ik kon nog lopen hoor jongens! No worries ;-)
Geweldig einde van een geweldig eerste deel van de tour!
28 april
De wekker ging vroeg, en ik snapte er weinig van. Vandaag zouden we gaan beginnen aan onze twee daagse busreis naar Darwin. Onderweg hadden we verschillende stops. De eerste dag vooral veel
geslapen in de bus. Volgens mij hebben we op dag 1, 900 km gereden, met onderweg een paar mooie stops. Tegen het eind van de middag kwamen we aan bij ons motel. Heerlijk een koud drankje gedaan,
een douche genomen en lekker ge’bbqt met de nieuwe groep. Alhoewel heel wat slaap, nog steeds doodmoe. Toen we naar bed gingen, heel het motel op z’n kop door de grootste sprinkhaan die ik ooit heb
gezien!
29 april
Ook vandaag zaten we weer om 5:00 in de bus, nog een dagje. Om 07:00 hadden we onze eerste stop, en wat voor een! Holy, een hotwaterpool, midden in het regenwoud aka jungle. Mega helder water en
het voelde ook echt als een warm bad, geweldig! Daarna gingen we een stuk zwemmen met de groep. Spinnen zo groot als je hand genesteld in spinnenwebben net boven je hoofd. De wwoof week heeft
ervoor gezorgd dat ik niet meer zo bang was. Ik dacht aan roomsje, m’n lieve vriendinnetje.. Hoe zij zou reageren als ze er nu bij was ha-ha! Daarna weer een paar uur gereden tot de volgende stop,
en dat was me er eentje… Je moest op eigen risico het water betreden. Er konden gevaarlijke krokodillen in het water zitten en nog veel meer andere dieren. Toch besloten om het water in te gaan.
Het was er zo mooi! We waren omgeven met rotsen en watervallen, en dat kon ik niet aan mezelf voorbij laten gaan. Nadat de tourguide mij vertelde dat krokodillen heel snel konden zwemmen, toch maar
besloten naar de kant te gaan. Toen gingen onze laatste uurtjes in de bus van start. Rond 4 uur kwamen we aan in ons hostel, we hadden rond 19:30 afgesproken om een hapje en drankje te doen bij
monshoons. Na eindelijk weer mama gesproken te hebben na 6 dagen en mijn kleine zusje die blijkbaar was geopereerd was het tijd om nog even wat dingen te regelen voor morgen; vliegtickets bali! Na
een gezellige avond en een dikke knuffel van mijn favo tourguide, die overigens zo lelijk en dik was dat m’n ogen er pijn van deden... Normaal kan ik niet naar roodharige, bebaarde dikke mannen
kijken, maar hij was een en al genieten. Gonna miss you Chris! Na knallende koppijn redelijk optijd m’n ziekenhuisbed ingeploft! Morgen wordt een lange en zware dag (3 weken zonder skateboard ;-) 5
dagen tour, je was geweldig!
30 april
Een beetje gespannen werd ik vandaag wakker. Dankzij mijn nieuwe ritme werd ik om 06:00 uur wakker. Om 10:00 uur werden we opgehaald door Danny. Danny is de vriend van een oom van Danielle. Hij zou
ons een dagje mee uit nemen en in de avond ons droppen bij het vliegveld. Wow, wat is Darwin trouwens heet zeg, ontzettende klamme hitte en echt niet fijn. ik had dan ook ontzettende hoofdpijn en
we hadden allebei last van onze keel door de airco in het hostel. Samen met Danny, naar z’n huis gereden en een kopje thee gedronken en daarna zijn we met z’ n 3e gaan eten in een Indonesisch
restaurant. Ongelofelijk lekker, en het tot de laatste rijstkorrel opgegeten. 'Wil je meer?’ ‚nee nee, het was gewoon echt heerlijk!’ Als ik mijn volgende drie weken dit te eten krijg hebben we
niks te klagen. Opzich hebben we sowieso niets te klagen;
Nee, we hebben niks te klagen. We vlogen na dit avontuur naar Bali, waar we momenteel alweer één week zitten! In het volgende verslag, zal ik jullie meer vertellen over de avonturen in Indonesië.
Weer wil ik mijn welgemeende excuses aanbieden voor het lange verslag, maar ik kan het niet korter!
adiooooos
Daan & Maud
WWOOFEN - Alice springs
20 apr. 2014
🇦🇺
vanuit Australië
Gooood day, mate
Laatste dagen Melbourne.
Toen we terug zijn gekomen van onze trip naar the Great Ocean Road, wisten we dat onze tijd bij de familie Olifiers er bijna op zat en dat we langzaam naar het afscheid moesten toe leven, maar er
stonden nog een paar hele leuke dagen op de planning.
Zo gingen we op donderdag avond naar de footy show, de footy show kun je eigenlijk precies vergelijken met voetbal international. Het had een paar verschillen… Ik verstond er werkelijk geen flikker
van, met als gevolg dat ik 2 uur lang naar een praat programma heb geluisterd/ gekeken waar ik misschien 20 woorden van heb begrepen en het andere verschil was, dat de gasten van de show nou niet
bepaald onappetijtelijk waren. Ja, de footy players zijn niet verkeerd om naar te kijken.. Het was een leuke ervaring en ik was blij dat de andere bezoekers van de show het prima naar hun zin
hadden.
De volgende dag zijn we naar een footy wedstrijd gaan kijken. Collingwood - Richmond, een Melbournse derby, in een stadion waar maar liefst 100 000 man in konden. Wij keken hier erg naar uit, ik
had me ontpopt als een ware collingwood fan, dus ik was er helemaal klaar voor. Na de meest smerige kipburger ooit, kon de wedstrijd beginnen. Het stadium was niet helemaal vol, het hooligan vak
van collingwood was schraler dan een kaalgeplukte kip en waarschijnlijk is de sfeer van een korfbalwedstrijd in de Reeshof nog beter, maar dat mocht de pret gelukkig niet drukken. Wij waren tevens
helemaal in ons element en bij elk doelpunt van Collingwood, juichtte wij alsof Siem de Jong het winnende doelpunt voor Ajax had gemaakt. Het feit dat Amy en Daniëlle naast mij zaten, zorgde ervoor
dat we uiteindelijk nog een leuke avond hebben gehad in het MCG stadion, maar doe mij de volgende keer maar weer gewoon een bomvolle Arena!
12 april, Daan werd vandaag alweer 19 jaar en dat heeft ze geweten! De vorige dag zijn we bezig geweest om de cadeau’s in te slaan, de decoratie, en de nodige alcoholische versnaperingen. Ik en
Amy, hebben Daan in de ochtend wakker gezongen, en daarna zijn we ons klaar gaan maken voor een middagje paintballen. Amy had nog even gebeld voor de details (of er wel foto’s gemaakt mochten
worden), toen alles duidelijk was vertrokken we, vol goede moed. Al gauw werd ik een beetje angstig; we waren de enige vrouwelijke spelers, de mannen waren bewapend met 1000 paintballen tegen de
200 ballen van ons en ik kon de Engelse uitleg en regels bijna niet verstaan. Al gauw kwam ik er achter dat paintball niks voor mij was, na m’n 3e ronde gevoelsmatig 6 paintballen op mijn been
gekregen te hebben, uit boosheid al mijn paintballen in de grond geschoten heb ik mezelf dan ook over moeten geven. Normaal gesproken ben ik erg fanatiek en is dit niks voor mij, maar nu stond ik
achter een net als een klein kind mijn tranen in te houden ha-ha. Toen de ronde afgelopen was, zijn we gelukkig met z’n alle tot de conclusie gekomen dat de tijd van gaan, gekomen was. Gelukkig had
Daan het prima naar haar zin gehad, en hadden we de foto’s van Amy nog……. Thuis aangekomen, zijn we de cake voor Daan gaan kopen, en hadden we alles versierd buiten, het vlees op de bbq was klaar,
nog een generale repetitie van „lang zal ze leven”, en het feest kon beginnen! Na Daan 2 uur opgesloten te hebben op de badkamer, werd ze eindelijk vrij gelaten. Na de bbq, de taart was het dan
eindelijk tijd voor de Jägerbommen. Als ik aan Daan en alcohol denk, denk ik aan Jägermeister. Het was een heerlijk ouderwets avondje en gelukkig konden we de volgende dag nog allemaal
lachen;-)
Met een klein katertje op zak, moesten we vandaag op bezoek bij de Tattoo shop in Melbourne. Ik en Alex (vriendin van Amy) zouden vandaag een tattoo laten zetten. Het voelde alsof ik ter plekke
gebrandmerkt werd, maar een dik half uurtje kon ik gelukkig weer lachen! De rest van de avond gewoon lekker met z’n alle bij elkaar gezeten.
Onze laatste dag in Melbourne was aangebroken, we zijn gaan picknicken op een berg in Melbourne, met uitzicht op heel Melbourne. Het was super mooi en we hebben een gezellige middag met Dylan, Tim
en Amy gehad! Daarna nog even van Tom & Riet afscheid genomen. In de avond was het moment aangebroken, waar ik al twee weken tegen op zag: onze tassen inpakken. Gelukkig hadden we maar 2
skateboard, 48 shirt, 10 broeken en nog veel meer onnodige bullshit. We mochten allebei twintig kilo bagage meenemen inclusief elk tien kilo handbagage. Na een emotioneel afscheid van mijn
schoenen, hadden we alles in onze tas zitten! Het heeft even geduurd, met de nodige veranderingen in de tassen, maar 19.1 kilo zei de weegschaal! Opgelucht zaten we op ons bed, tot Amy binnen kwam!
Ze had twee kangaroo bedeltjes van pandora voor ons gekocht, ik voelde me ontzettend opgelaten. Wat had zij veel tijd in ons gestoken, en dan gaat zij een cadeau kopen, maar tegelijkertijd zal dit
symbool me altijd aan de geweldige tijd herdenken met de familie Olifiers in Australië en met de onbetaalbare momenten met Amy, wat een lieve meid en wat gaan we haar missen! Amy heeft ons nog een
lijfspreuk meegegeven, I do what I want..
De volgende ochtend stond de wekker om 4:45, ik ben in de nacht nog bezig geweest met opdrachten voor mijn vervolgstudie, dus na 2 uurtjes slaap was de tijd aangebroken. Om 6 uur in de ochtend
vertrokken we naar het vliegveld van Melbourne, na Amy nog één dikke knuffel gegeven, was het toch echt tijd om te beginnen aan ons nieuw avontuur: Wwoofen in Alice springs!
Vliegreis Melbourne - Alice Springs
Dinsdag 15 april, vlogen we rond 8:45 met tigerair naar Alice Springs. We waren best wel zenuwachtig, ondanks dat we onze tas meerdere malen thuis hebben nagewogen was de kans dat de tassen te
zwaar waren aanwezig. Voor mij was de tijd nog niet rijp om afscheid te gaan nemen van mijn skateboard! Alice Springs bestaat ongeveer uit 95 procent uit zand, en ik ben me zorgen aan het maken om
een skateboard? 19,6 kilo, yes! Ha-ha, ik sprong minstens 4 cm de lucht in, je zag onze medepassagiers kijken, even later liepen we verder met onze 3 tassen handbagage, klaar voor de vlucht! De
laatste minuten met wifi voorlopig waren aangebroken (althans, dat dachten we) en toen was het toch echt tijd om te vertrekken! Huh, dat is raar, we zitten niet naast elkaar, er zat een gangpad en
een rij verschil tussen, dus we konden gelukkig nog wel communiceren. Ik was ontzettend moe, de afgelopen dagen en vooral de afgelopen nacht had ik weinig geslapen. Normaal is dit geen probleem,
tot we ontdekte dat er een hele aboriginal familie voor ons zat. 18 stoelen werden bezet gehouden door kleine en grote zwarte aapjes. Het verschil tussen man en vrouw zag je niet bij deze familie.
Het was net of er één soort apen uit de apenheul was ontsnapt en heel toevallig net bij ons in het vliegtuig zaten. Ze waren ontzettend druk, het vliegtuig werd gebruikt als apenkooi, serieus
overal zag je ze lopen.’Hallo, kan ik gewoon gaan slapen familie aap?’. Nee, dat lukte dus gewoon niet het eerste uur, ik was te bang dat mijn tas van mijn schoot af werd gerukt, aangezien er niet
genoeg ruimte was voor onze 3 tassen handbagage. Voor de mensen die niet weten wie de aboriginals zijn; de oorspronkelijke bewoners van Australië, staan erom bekend dat ze niet veel geld hebben en
vooral toeristen moeten voorzichtig zijn met ze. Uiteindelijk ben ik toch een beetje onrustig in slaap gevallen. Naast mij zaten twee Zweedse meisjes, ik denk net iets ouder dan ik. Aangezien Daan
het altijd erg leuk vindt om na te doen hoe ik in een vervoersmiddel slaap, weet ik inmiddels dat ik het fijner vind dat niemand dit ziet, helaas mislukte dit… Een kleine twee uur later werd ik
wakker door de onaangename lucht van de Chinese mannelijke stuwardes, die het afval kwam ophalen. Nog geen 10 minuten later werd mijn angst dan toch werkelijkheid; betast worden door 4 aboriginal
kinderen. Ze keken naar mijn horloge alsof ik een Rolex van 260 000 dollar om m’n pols had, what time what time? Beetje ongemakkelijk draaide ik mijn pols naar hun, zodat ze het zelf konden
lezen.’shit, die kinderen gaan niet naar school!’ Quarter past eleven, en nu sssst! Toen er even later ook drie aan mijn andere arm zaten, was het voor ons reden genoeg om te ontsnappen aan de
andere kant van het vliegtuig. Daar stonden we dan, met het meest schrale uitzicht tot nu toe, stapten we het vliegtuig uit. Even later hadden we onze backpack’s en was het tijd om te trucker te
zoeken van onze farmer. In één blik zagen we hem staan, dat moest hem zijn: onze wwoof host.
Begin van de nachtmerrie
Een beetje onzeker liepen we op de witte toyota af, hij stond al buiten naar ons te kijken. Op het eerste gezicht stond daar een schattig, gemiddeld oud harig mannetje.’Tim’,’Maud’,’Daniëlle’, zo
de voorstel ronde was gedaan, althans dat dachten we! Toen viel ons oog op de achterbank van de meest smerige truc, die ik ook in mijn leven heb gezien en waarschijnlijk ga zien.’April, Rubby en
Zac’, drie blonde golden retrievers. Schattig, zou je denken, maar die truc rook alsof ze er al 6 jaar weg lagen te rotten. Pff, hoe ga ik dit volhouden, we moesten nog zo lang naar onze dadelfarm
rijden, dwars door de outback. Het gesprek kwam al gauw op gang, we kwamen er al snel achter dat onze Tim geen stille vogel is. Zijn Australisch engels was voor mij te moeilijk om te verstaan, dus
al gauw haakte ik af in het gesprek. Ik had het warm en ik was bang, bang voor wat er nog komen zou. We zouden 6 dagen bij hem kunnen verblijven, de bedoeling was twee weken, maar Tim gaat op
vakantie, dus was dit niet mogelijk. We reden ongeveer een klein uurtje vanaf het vliegveld naar zijn farm, letterlijk in de middle of nowhere! Zijn huis heeft niet eens een adres om een indicatie
te geven… Na de meest ongemakkelijke autorit van ons leven zagen we dan een groot bord: arigold! Op de achtergrond 2000 palmbomen, dit kan niet missen, we zijn er!
„This is your house!”, cool dachten we, onze eigen huis. We wisten totaal niet wat we moesten verwachten, aangezien dit onze eerste keer was dat we op een wwoof adres aankwamen. We hadden het huis voor ons alleen, maar al heel gauw gingen al onze hoopvolle gevoelens in rook op, toen Daan de deur open maakte en wij onze eerste voetstappen binnen zetten. Oh my god: 600 spinnen, 2000 spinnenwebben, 70 spinneneieren, ontelbaar muggen, torren, vliegen, salamanders, dierenpoepjes, zo’n vieze vuile tering zooi heb ik een mijn hele leven nog nooit gezien. Alles maar dan ook alles was nog te smerig om aan te raken. Toen Daan de huidige situatie aan het filmen was, zat ik mijn tranen in te houden op het bed wat zelfs te vies was om op te gaan zitten. Ik weet niet eens waarom ik het deed, want het was echt het laatste wat ik verwacht had, maar we hadden gewoon WIFI! We kwamen er al gauw achter dat dit moment waarschijnlijk het hoogtepunt gaat worden van ons Wwoof avontuur. Zelfs toen we dachten dat het niet erger kon, werden we keer op keer weer geshockeerd door wat we zagen. Het drinkwater zat in een grote jerrycan het was groen en zat vol vliegen. Volgens Tim was dat ons drinkwater, en konden we het water uit de kraan niet drinken. In de wc leefde kikkers en er zat geen water in, de douche was blauw van de schimmel en de wasbak deed gewoon pijn aan mijn ogen. Gelukkig stond er een stofzuiger, dus maar meteen begonnen met ons bed 'spin-vrij’ te maken, zodat we onze spullen ergens op konden leggen, zonder dat ze bedolven worden door insecten. Toen was het tijd voor de rondleiding door zijn 1020 hectare land. Met een gevoelsmatige temperatuur van 50 graden, vertelde meneer verhalen over; mannetjes en vrouwtjes palmbomen, ingewikkelde systemen, verschillende soorten variaties en dit alle zo ontzettend langdradig dat mijn hoofd uit elkaar klapte van de koppijn. 9/10 deel van zijn verhaal wilde en kon ik niet verstaan, ons gezicht werd bedolven door vliegen en voor mij was de maat echt vol. Scheldend stond ik om me heen te slaan, zodat die vervloekte vliegen weggingen, maar al gauw kwam ik erachter dat dit niks helpt.’Ze kruipen in je mond, oren en neus’, deelde onze (nou al) lieftallige farmer ons mee. Fijn detail, dan weten we in ieder geval dat we komende week iets kunnen eten. Het was ondertussen al 15:30, we hadden al van 8:00 niks gegeten en we hadden honger en dorst. Het idee van wwoof'en is, dat je 5 á 6 uur werkt, voor eten en onderdak. We hadden dus niks te eten of te drinken bij. Niet veel later kregen we dan eindelijk iets te eten, alle maaltijden waren in zijn huis. Ik dacht dat ons huis erg was, maar dat van hem was misschien nog wel erger. Zelfs plaats nemen aan de eettafel kostte mij moeite. GAT-VER-DAMME, toen we terug liepen naar onze kamer en neerplofte in ons bed, was er maar één ding wat ik kon uitbrengen:’Daan, ik kan eigenlijk alleen maar huilen!’’Doe dat dan gewoon even.’ 5 minuten later zijn we allebei huilend in slaap gevallen. Zo’n dieptepunt hadden we nog niet meegemaakt! Nadat we wakker werden zeiden we tegen elkaar; we gaan nog een uur boos en chagrijnig doen en dan gaan we alles stofzuigen en schoonmaken, en zo begonnen we aan onze grote schoonmaak... Niet heel veel later was het alweer tijd voor 'dinner', ik was nog nooit zo angstig geweest om mijn avondeten te gaan eten, maar gelukkig was het best wel lekker. We hebben ongeveer 2,5 uur aan tafel gezeten en ik had het nu al helemaal met Tim gehad. 'It would be Nice if you hold your bek for two minutes'. Toen ik eindelijk dacht dat we weg konden uit deze grot, werd ons medegedeeld dat de afwas voor ons was, godsamme dat is nog eens slagroom op de kers! In de avond lagen we vanuit onze slaapzak naar de palmbomen te kijken. Ik keek even naar boven en dankte onze lieve heer dat ik nog net voordat ik vertrok mijn travel slaapzak en kussentje ben gaan kopen...
Werkdag 1
Onze wekker maakte ons om 6 uur wakker, we moesten om 7 uur beginnen en we vonden het wel fijn om even rustig wakker te worden. Na een prachtige zonsopkomst vanuit ons bed voelde we ons al een heel
klein beetje beter. We hadden wel erg honger en dorst, het is zo raar dat je niet gewoon even iets kan pakken als je daar zin in hebt. Tegelijkertijd doet je dit wel beseffen hoe goed je het hebt!
Toen was het toch echt 7 uur en gingen onze eerste uurtjes werken op de dadelfarm van start. We moesten de verkeerde soorten gras uit het ouback zand scheppen. Daar stonden we dan, ontzettend vroeg
met onze scheppen in ons hand in de middle of nowhere. Heb ik hier nu 9 maanden gevoelsmatig dag en nacht voor gewerkt? Na anderhalf uur, had ik niet eens meer de energie om die klote schep vast te
houden. Om half 9 begon de temperatuur op te lopen naar de 30 graden en wij stonden met een nuchtere maag te scheppen. Ik droomde ervan dat iemand mij terug naar de familie in Melbourne bracht, wat
hadden we het daar goed! Ik was nog geen dag weg en ik miste het gelach met Amy en zelfs een heel klein beetje de 60 selfies per dag. Om 9 uur was het dan eindelijk tijd voor 'brekkie'; thee met
mieren, omelet en een toast waar je al kanker van krijgt als je er alleen al naar kijkt (zo zwart was ie). Alles op het gemakje, ja dat hebben we geweten... Na 2 uur pauze was het tijd om verder te
gaan. Je zou denken dat je daar heel vrolijk van wordt, maar dat geblèr kon ik nu al niet meer verdragen! Blauwe zakken uitelkaar knopen, uitkloppen en plat wrijven stond op de planning voor de
rest van de dag en dit hebben we dan ook tot kwart over 4 gedaan. Soms werd dit hersendood werk onderbroken door spinnen die zo groot dik en harig waren, dat ik als een klein kind aan de andere
kant van de garage stond. Onze stoere boer vond dit zo raar, maar na 60 spinnen was ik over mijn spinnenangst heen en maakte ik er een sport van dat elke spin die ik zag niet langer dan twee
seconde te leven hadden. Tim was hier niet echt van gediend, wat mij trouwens alleen maar fanatieker maakte. BAM, in your face Tim.. Weer een spin minder! Na een lange dag zaten we uit te puffen op
onze camping stoeltjes, 'ik dank god op m'n blote knieën dat Tim op vakantie gaat en dat we hier maar een week zijn, Daan!' Terwijl ik dit zei, kwamen de vliegen weer in bosjes op m'n gezicht
zitten. Ondanks dat we ons zo ellendig als iets voelde, konden we toch genieten van de mooie palmbomen en de zonsondergang. Helaas moesten we alweer gaan eten, ondanks de honger en de dorst zag ik
weer vreselijk op tegen; het vieze huis, zijn oerlange verhalen en de afwas. Na mezelf vreselijk geïrriteerd te hebben aan Tim, die ons even dacht uit te leggen hoe we een afwas moeten doen, kwam
ook aan deze dag een einde.
Na een nachtje gedroomd te hebben van een elektrische vliegenmepper en een overvolle koelkast ging vandaag gewoon weer dezelfde wekker en stonden we op dezelfde tijd weer met dezelfde schep in het zelfde gebied. Na anderhalf uur waren we klaar en dat betekende 'vervroegd brekkie', wij hadden de grote eer om in zijn buitendouche, die overigens wel gewoon een dak had, onze handen te wassen in zijn wasbak, nouja wasbak... de voederbak bij de plaatselijke kinderboerderij was schoner, maar ook hier hecht onze vriendelijke vriend geen waarde aan! De rest van de dag kroop langzaam voorbij met wederom gezelschap van de spinnen en de honden. Tijdens de afwas mezelf nog even flink opgefokt, omdat hij ons vanuit z'n luie stoel aan het commanderen was. De smerigste vent van het hele universum, wil mij wijsmaken dat ik zijn snijplank niet goed schoon heb gemaakt. 'Plomp', 'do it again Maus.' I beg you pardon, first my name is Maud, 2 its dirty because you didn't your dishes the last sixty years.. Geïrriteerd haalde ik z'n vuile snijplank weer uit het water, het was tijd om er zo snel mogelijk een einde aan te breien, voor ik z'n Houten honden hol in de fik steek.
De rest van de week was niet heel veel anders, we hadden nog steeds de hele dag honger en dorst. Iets verder in de week mochten we de dadels gaan sorteren en in bakjes af gaan wegen. Soms ging Tim even iets anders doen; als de farmer van huis is dansen Daniëlle en Maud op tafel, alles op het dooie gemakje! Zelfs z'n onderbroek en Polo zijn nog hetzelfde als dag 1, eigenlijk het enige wat verandert is zijn lichaamsgeur, die wordt met de dag erger, oh en mijn geduld raakt ook op. Zo had ik op vrijdag mijn eerste echte ruzie met Tim. Tim wilde mij leren hoe ik tractor moest rijden en begon even de onderdelen van een tractor uit te leggen en daarna hoe ik het moest starten, hello sorry but I dont understand you!!!! Hij bleef maar schreeuwen achterop die tractor, uiteindelijk kreeg ik 'm dan toch gestart maar reed ik de verkeerde kant op! Het geduld raakte op en meneer ging even flink uit z'n plaat. Ik stapte van dat ding af:'you search it maar uit, I don't do it anymore!' Ik liep naar Daan, en we ruilde van klusje. De garage vegen, mmm dat moet wel lukken, maar twee minuten later flikkerde ik de bezem weg en besloot terug mijn bed in te duiken. Ik laat me toch zeker niet afblaffen op een dadelfarm, waar ik 0 dollar verdien, slaap in een hol en nog niet eens een glaasje water kan drinken wanneer ik wil... Op het einde van de dag was het gelukkig weer wat beter tussen ons tot de welbekende afwas. Elke avond weer lopen daar de gemoederen hoog op bij mij. We hadden een afwas, zoveel dat ik er duizelig van werd.. Alle pannen inclusief de pannen die gebruikt worden voor zijn drie honden + alle borden, messen, lepels, vorken, bakjes, snijplanken enz enz. In een van die pannen zaten nog resten van de omelet, hij voegt hier water bij, schraapt met een spatel over de bodem en dan roept hij heel hard: dogsoup!!!! Met als gevolg dat er drie honden binnenstormen. Dus de afwas stond klaar, we waren net begonnen, moet ik aan de kant omdat Tim een schone spatel wil pakken. Nou ik dacht het dus mooi even van niet hé, ik heb 'm de keuze gegeven uit 6 verschillende vieze spatels die bij de afwas lagen en 'm een Nederlands gezegde geleerd: er staat toch zeker gin zot op m'n voorhoofd. Idioot.
Morgen is dan eindelijk de laatste dag aangebroken! Ik ben erg benieuwd of hij morgen een andere Polo aan gaat doen, want ondertussen trek ik die walm om hem heen echt niet meer, 6 dagen hetzelfde; ochtend, middag en avond, jongens! Als ik terug kijk op afgelopen week, ben ik super trots op ons! Ondanks alles hebben we er op onze manier het beste van gemaakt en hebben we zelfs hier ontzettend veel gelachen. Het was een ervaring opzich, die alle extremen had. Ondanks er werkelijk geen goed woord over Tim gesproken is, denk ik zelfs dat hij het allemaal nog niet zo slecht bedoelt. Hij is ook maar alleen met zijn 3 honden, zijn vrouw woont in de stad en hij runt een dadel/ vijgen farm in z'n eentje op z'n 61 lentes! Er zijn zeker momenten dat we hebben genoten hier; de zonsondergang om 6:15, werken met z'n tweeën, door de palmbomen cruisen met de mini trekker, de potjes yahtzee in de avond, de mini cruise door de outback als verrassing voor Pasen en de avondetenknuffel met April, mijn lievelingshond. De nodige scheldwoorden zijn eruit gevlogen, but what doesn't kill you, makes you stronger!!!! Morgen nog een ochtend en middag werken en dan is het tijd voor avontuuuuuuuur; Alice springs - Darwin, Darwin - Indonesië staat op de planning. Jullie horen van ons ;-)
Hakuna matata xxxxx
Daan & maus
Great Ocean Road
10 apr. 2014
🇦🇺
vanuit Australië
1 april - tv debuut
Vandaag zouden we ons tv debuut gaan maken op de Australische televisie, Amy werkt achter de schermen bij de televisie. Zij zou er voor gaan zorgen, dat we de beste plekken kregen, en met onze
koppen achter de Linda de Mol van Australië in beeld zouden komen. Ik kan jullie vertellen, dit was een droom die uitkwam… Nee, niet bepaald. Het begon met een uurtje warmdraaien. Een man die
dezelfde mate van adhd als Jochem Meijer heeft, mocht één uur helemaal losgaan. Met allerlei gebaren kon hij ons als een soort van televisie robot laten klappen, schreeuwen, oeeee’en en aaaaaah’en.
Had mevrouw of meneer het verkeerde antwoord gegeven:aaaaaahhhh, had meneer of mevrouw meer dan 10000 dollar, middelmatig klappen enz. Na een uur klappen hadden we de commando’s begrepen en waren
onze hadden al een beetje rood aangelopen. 6 televisie shows van weekend miljonair konden we bijwonen, maar het mocht ook minder… Na twee shows waren onze hadden ipv rood, eerder blauw van het
klappen, en hadden we het ongemakkelijk lachen achter Eddie de Mol ook wel gehad. Ik voelde mezelf totaal niet op mijn gemak daar, je ziet dan telkens hoe je in beeld komt op televisie op een apart
schermpje. Ik had telkens jeuk aan m’n neus, het gevoel dat m’n haar niet goed zat enz, maar even krabben staat een beetje raar. Het was een leuke ervaring, maar aangezien het buiten 35 graden was,
besloten wij even de stad in te gaan en het vooral rustig aan te doen. Met deze temperaturen wil je eigenlijk alleen maar op de noordpool staan, maar dat was helaas niet mogelijk. We besloten naar
China Town te gaan in Melbourne en ons daar te laten onderdompelen in de Chinese cultuur. Aangezien je in Melbourne meer Chinezen en alternatieve ziet dan gewone mensen, moesten we er toch echt aan
geloven.. Heerlijk gegeten, het was tijd om terug naar de show te gaan, waar Amy weer op ons zou wachten. Zij had lotjes voor ons geregeld, waarmee wij nog wat geld konden winnen, helaas geen
geluk! Nou moet ik eerlijk toegeven, dat de mensen die daar 6 uur in de studie hebben gezeten, geklapt en geoeht en geahht voor hun leven, het eerlijk gezegd net iets meer verdienden!
2 april - boze chinees
De temperatuur was goed vandaag, we hadden de avond ervoor ons een klein beetje verdiept in de kunst van Melbourne. Ik had al een paar keer eerder aangegeven dat ik de graffiti in Melbourne wil
zien, dit had ik achteraf beter niet kunnen zeggen, want de nodige flauwe opmerkingen zijn voorbij gekomen ;-) Ik had Daniëlle toch overtuigd en vandaag zouden we dan toch een heel klein beetje
cultuur gaan snuiven. Hosier Lane in Melbourne, daar moesten we naar op zoek. Gelukkig hadden we de plattegrond met de uitgestippelde route naar dit zijstraatje nog in onze kamer laten liggen.
Melboure is niet zo groot joh! Gelukkig lopen er overal lieve vrijwilligers rond in de stad, die ons goed konden helpen! Een kleine wandeling en daar waren we dan. Graffiti walhalla van Melbourne,
we waren best een beetje onder de indruk en we hebben super foto’s gemaakt! De doping van de Chinese cultuur was ons zo goed bevallen, dat we besloten om maar weer wat Chinees te gaan eten… Dit
hadden we beter niet kunnen doen. Een grapje, wat ik net iets te hard deed, schoot nou niet bepaald in het goede keelgat. Na 5 minuten kei hard te lachen, en beschamend omgedraaid te hebben gezeten
en wat lieve woorden van Daan:’sorry’, besloten we maar om te gaan betalen en te vluchten uit China Town. Voor het zelfde geld heb je heel Australisch China achter je aan…
3 april - Crown
In de middag hebben we wat regelzaken op orde gesteld, en de reis wat meer vorm gegeven. 15 april, beginnen we aan ons eerste Wwoof avontuur. Willing work on organic farm, klinkt dat niet
fantastisch? De reis gaat naar Alice Spring, ongeveer het warmste deel van Australië. Hier worden we opgehaald door een man die we totaal niet kennen, we weten alleen dat wij vijgen en dadels gaan
plukken op zijn palmbomen landgoed en in ruil daarvoor mogen wij slapen en eten op de farm, wat wil je nog meer in een gemiddelde temperatuur van 37 graden? De verhalen van dit avontuur krijgen
jullie uiteraard nog te horen. Toch waren we best een beetje blij dat ons eerste wwoof avontuur werkelijkheid ging worden! We besloten dit dan ook te gaan vieren met een drankje in Melbourne. We
hadden met twee gasten, die we in Sydney/ Manly hebben leren kennen, af gesproken in de Crown. De Crown is ongeveer het duurste hotel van Melbourne. Voor een overnachting ben je al gauw zo’n 8000
dollar per nacht kwijt. Tijdens het wachten in de ontvangsthal, viel ons oog op een zangeres. Mooie dame, werd begeleid door een iets wat lelijkere heer op piano, maar wauw. Ben Saunders was er
helemaal niks bij! Toen ze klaar was met haar optreden, stapte ik er iets wat verlegen op af. Hello, I’m very impressed, are you famous? Pff, wat voorschut. Met m’n beste engels moest ik
ondervinden dat deze mevrouw best beroemd was, maar ze heeft toch nog wel even haar naam in mijn telefoon gezet. Ha-ha, toen ze haar naam begon te spellen:’Sorry, my English is not very well’. Bij
de letters van het alfabet ga ik telkens fataal de mist in! Na het weerzien met Tim & Tom, besloten we om naar het casino, gevestigd in Crown te gaan. Mega groot! Als kindjes in de ballen bak
liepen we tussen de roulette tafels en gokkasten. Na een klein gokje en een paar foto’s met de gewonnen fiches verder, besloten we maar om dit paradijs achter ons te laten! Na een drankje op het
water, met uitzicht op de skyline van Melbourne de avond heerlijk afgesloten!
4 april - Priece brother
Vandaag zouden we cadeau’s gaan kopen voor de familie Olifiers, waar we ondertussen alweer een poosje verblijven. Na een leuk gesprek met 2 Australische mensen die overigens dachten dat we Zweeds
praatte, uit de tram gestapt. Niet veel later hoorde we 2 gasten zingen:’even gaan kijken?’ Twee broers, totaal verschillend lieten daar even half Melbourne zien, wat ECHT muziek maken is! De een
had zo’n vet haar dat het pijn deed aan je ogen, geknoopt in hoog knotje boven op z’n bol, de ander had lang droog rasta haar. De een ging helemaal los, en de ander stond rustig op zijn gitaar te
tokkelen, en met één voet op een holle trommel te stampen. Maar werkelijk waar, misschien komt het tot nu toe niet over, maar ik was echt verliefd op deze Priece brothers. Daar waren we dan midden
in Melbourne, ik was maar gaan zitten op straat aangezien ik had besloten dat ik hier niet weg zou gaan voordat ze zouden stoppen met spelen. Onze vetharige brother stond als een losgeslagen
tijger, springend op de grond te stampen waar door middel van een lastige constructie hij ritmisch op een tamboerijn kon stampen en terwijl hij helemaal los ging had hij ook nog 3 kleine balletjes
in zijn hand, waar die een geweldig geluid mee produceerde. Even later werden zijn balletjes ingewisseld voor drumstokken, waarmee die op de gitaar van z’n broer begon in te slaan. Wat een
geweldige kerel zeg, koprollend stuiteren door een kring die werd gevormd door enthousiaste filmende tourristen. Voor 10 dollar kochten we hun album, vroeg ik z’n handtekening en zijn nummer. Nee,
dat is niet waar, maar ik was verpletterd door hun muziek. (ik zal proberen een filmpje te uploaden) —> Priece brothers - Melbourne, zoek het anders even op internet. In de avond zouden we een
„drankje” gaan doen met Amy, Tim en Dylan. het drankje, kostte 38 dollar per stuk en werd fish ball genoemd, zo groot als een vissekom! Nu snapte ik ineens waarom Libby zo nodig een foto wou maken
van, vóór en ná de fish ball ;-) Die avond nog de cadeau’s gegeven en afscheid genomen van Libby, die vertrok de volgende dag naar Honk Kong met vriendinnen. Geweldige lieve vrouw, en voor als ze
deze blog ooit in een vertaal machine gooit: dankjewel voor de geweldige tijd, die wij met jou mochten beleven!
5 april - Great ocean road
In de ochtend moesten we onze tassen klaar gaan maken, een beetje wassen. Vandaag zouden we vertrekken naar het beach house gevestigd aan de Great Ocean road. The Great Ocean road is een erg
bekende weg langs de mooiste kustplaatsen van Australië, met als hoogtepunt de Twelve Apostels, wat er overigens geen 12 meer zijn. Deze rotsblokken storten langzamerhand in elkaar, misschien
daarom zo beroemd? Na een boodschap stop in Geelong (2e grootste stad van Victoria) doorgereden naar Seperation Creeck. Met onderweg nog wat kleine stops, voor wat foto’s kwamen we dan ongeveer 3
uur later in het huisje. Super gezellig huisje, met van alle gemakken voorzien! Hier kunnen wij ons wel een aantal dagen vermaken! In de avond hebben we gezellig met Rob, footy gekeken. Footy is de
#1 sport van Australië en erg gaaf om te zien. Doordat Rob een drankje teveel op had, vermaakte wij ons prima… De gemiddelde ajax hooligan is er niks bij, geweldig!!! Toen we naar bed wilden gaan,
kwam Daan, oog in oog te staan met haar grootste angst: wormen! Die kruipten vanuit buiten door het gangetje, richting onze kamer. Paniek! Ik had zo op Facebook gekund: Vriendinnen be like - ruimen
vieze wormen voor elkaar op. Iehw, met een wc papiertje, ruimde ik de eerste paar op, terwijl Daan onze kamer aan het afschermen was met handdoeken. Alle openingen waren dicht gelegd met handdoeken
en Daan was verhuisd naar boven in het stapelbed, tijd om te slapen, morgen stond de road trip op de planning!
6 april - Road Trip
De wekker ging al vroeg, we hadden heerlijke sandwiches gemaakt als lunch, alle spullen lagen klaar en we konden beginnen! We hadden prachtig weer, de zon scheen, alle materialen voor prachtige
foto’s, onze privé fotograaf en taxichauffeur! Omdat Rob al verschillende keren de route heeft gereden langs de Great Ocean Road, kon hij ons meenemen naar prachtige plekjes, die de gemiddelde
tourrist niet weet te vinden. Prachtige wandeling gemaakt door het regenwoud, naast de oceaan! Het was een lange rit, richting de 12 apostels, maar onderweg stopten we regelmatig, om te genieten
van het mooie uitzicht. Paar uur later kwam we aan bij de eerste apostel, we hadden ondertussen honger gekregen; lunchtime! En wat voor lunch was dit… Met onze tassen die voorzien waren van de
sandwiches en drinken, kleedjes enz liepen we de trappen naar beneden. WAUW, daar zaten we dan, prachtige oceaan naast ons, met uitzicht op de eerste paar apostelen (rotsformatie in de zee) en
naast ons hoge rotskliffen. Waarschijnlijk hebben de meeste van jullie de foto’s al op Facebook gezien, maar ik moet er bij vertellen, dat je dit gewoon met je eigen ogen gezien moet hebben, om te
beseffen hoe ongelofelijk mooi het was! Toen ik daar zat, met het uitzicht wat we hadden, mijn sandwich en de zon op m’n toet besefte ik weer even, waarvoor ik de afgelopen tijd zo hard heb gewerkt
en hoe ongelofelijk goed we het hier hebben! De zee kwam dichter bij ons kleedje, dus het was tijd om de stijle trappen weer omhoog te lopen en naar de bekende plek te gaan; met uitzicht op de
overgebleven apostelen. Helaas stond de zon zo, dat het lastig was om goede foto’s te maken, maar het was meer dan prachtig! Nog wat super mooie strandjes opgezocht, en toen was het tijd om terug
naar huis te gaan. Ik was een beetje moe, door al dat genieten ;-) dus onderweg heerlijk geslapen! Toen we eenmaal thuis waren, had ik weer energie voor tien! Toen het donker begon te worden, kreeg
ik het in m’n kop om te gaan zwemmen, Daantje meegezogen in het idee. Ha-ha, het was goud! Na een warme douche, een kampvuur gemaakt bij het strand, dekentje en muziekje erbij en genieten geblazen
<3
7 april - echte tieners
De avond ervoor was Amy ook aangekomen bij het beach house, en in de ochtend besloten we met z’n 3e te gaan wandelen langs het strand. Toen we weer thuiskwamen, besloten ik en Daan nog maar een
duik te nemen in de zee! We hadden de bodyboards ontdekt, ondanks het weer niet optimaal was, vermaakte we ons prima! De golven waren mega, maar aan elk feest komt een einde. Het was tijd voor een
paar wandelingen en fish & chips in het stadje. De wandeling naar de waterval, was mega ha-ha. Nog wat chinezen voor de gek gehouden; Net als of doen of je een slang ziet en heel hard snake
roepen en even later wegrennen…. ja, zo laat je 3 chinezen, 5 minuten naar een stuk gras kijken! In het stadje aangekomen, maar 2 skateboards gekocht! Ik weet gewoon wat de helft van jullie denkt,
inderdaad, wij blijven voor altijd teenager ;-) Helemaal gelukkig met ons nieuwe speeltje, skateboardde we weer naar de auto. Jongens, wie kan er nou zeggen dat je hebt geskate aan de Great Ocean
Road, gouddddd.
8 april - regen, regen & een bodyboard
Het zou een regenachtige dag worden, de winter is hier trouwens begonnen, maar de temperatuur blijft gelukkig oké! In de ochtend zijn we gaan shoppen met Amy, en in de middag de regen en de golven
getrotseerd. Toen mijn board door een hoge golf en een domme fantasie tegen mijn hoofd aan vloog, was het gedaan met de pret. Auw, tijd voor een lekkere warme douche. In de avond de lang verwachtte
Fish & Chips gegeten, en toen waren we bijna op het eind van een paar geweldige dagen!
9 april - poetsen
In de ochtend alles gepoetst en weer ingepakt, na een lange reis kwamen we weer aan bij ons tweede thuis;’Melbourne’! Daar lag mijn cadeautje van Sam, Dap & Soum te wachten. Ik was stiekem een
klein beetje zenuwachtig, ik had al honderd keer gehoord ‚je gaat het zó geweldig vinden!’. Maar wat hadden ze gelijk! Ondanks dat ik totaal geen heimwee en nog lang niet naar huis wil, raakte deze
woorden mij! Lieve mensen die er iets in hebben geschreven, bedankt voor de lieve en bemoedigende woorden! Maar vooral, Sam en Dappie, heel erg bedankt voor de prachtige woorden! Ik zal ze elke dag
lezen en aan jullie denken.. het had niet beter kunnen zijn! Hééél véél liefde!!!!
Ik heb deze keer geprobeerd het iets korter te houden, ha-ha! Ik denk dat jullie wel door hebben dat het ontzettend goed met ons gaat. Wij maken hier zo veel mee, en hebben zoveel plezier samen. Er
staan nog een paar hele leuke dingen op de planning voordat we verder gaan naar Alice Springs! Ik kijk er weer naar uit om jullie leuke reacties onder het verhaal te lezen. Wij hopen dat jullie een
klein beetje voelen wat wij voelen! Australië is geweldig, alléén de subway is beter in Nederland! Ik denk dat ik zo even ga skateboarden ;-)
gangsterkusjessssssssss en lots of lobbbii
Daan & Maudje.
Hello Oz.
30 mrt. 2014
🇦🇺
vanuit Australië
18 maart
Ja, ik ga deze blog toch echt beginnen met een diepe zucht, want dat hebben gedaan. steunend en kreunend zeiden we tegen elkaar:’is dat vliegtuig zijn koers verloren, of wat is er gaande?’ Nee, er
was helemaal niks gebeurt, wij moesten gewoon zo nodig naar de andere kant van de wereld en dan moet je er rekening mee houden, dat je een lange reis tegemoet gaat. Een lange reis, ja, dat hebben
we geweten. Na een reis van ongeveer 30 uur, met de vertragingen erbij, zagen we dan eindelijk Sydney in ons raam van het vliegtuig. Ik hoor jullie denken,’was je stoel al droog?’, ja mijn stoel
was droog. De man voor mij, was trouwens drie rijen gaan verzitten. Misschien kwam dat omdat wij er zo ontzettend lekker uitzagen, of omdat ik staatsgevaarlijk was (mijn broek is de halve reis
kletsnat geweest), of lag het eraan dat wij geen seconde stil konden zitten. Ik snap dat jullie concentratie boog ontzettend hoog is, maar voor degene die het vergeten zijn, wij gaan al een hele
tijd niet meer naar school. Misschien was dat de rede dat ik het niet meer kon opbrengen, om als een nette passagier Sydney binnen te vliegen. Pas toen de zon onderging, en het tot ons doordrong
dat we er nu écht bijna zijn, konden we ons weer een beetje in bedwang houden. We waren aan het genieten van alles wat we zagen, tot het moment dat de stewardessen ons een papiertje gaven. Op dit
papier, moest je aankruisen wat je wel en niet Australië binnen bracht. Nou het gaf een hoop stress kan ik jullie vertellen, wij hadden namelijk een doosje parcetemols in onze tas, met als gevolg
dat wij bij de vraag, heb je wapens of medicijnen in je tas, ‚ja’, moesten aankruisen. Ik had nog zoiets van; ze zullen wel begrijpen dat wij geen AK 47 of iets dergelijks in onze tas zouden
hebben, we leggen het straks wel uit! Daniëlle daar in tegen……
Daar stonden we dan, eindelijk geland in Sydney. Maud, ik hoop dat ze er staan hoor!”, Nou dat zal wel Daan, aangezien wij ongeveer 3 uur vertraging hebben. (Iemand van onze backpack organisatie
zou ons opwachten en naar het hostel brengen) Eerst maar eens door de douane komen. We liepen natuurlijk het ’grote’ risico dat wij een levenslange gevangenisstraf zouden krijgen vanwege het doosje
parcetemols, maar na een kleine uitleg, mochten we gewoon doorliepen! Automatisch liepen we als twee wereldreizigsters naar de Australische mannen, die bewapend waren met een hond, zij zouden onze
tas gaan controleren, nou dit is alleen op tv, we werden nog even uitgelachen en toen mochten we toch echt naar buiten lopen. Mmm dat is raar, niemand te bekennen! Er zou toch echt iemand moeten
staan met een geel bord: Australian Backpackers. Niemand te bekennen, en daar stonden we dan. Ben je eindelijk in Sydney en mag je opzoek naar een geel bord. Om eerlijk te zijn, had ik een heel
ontvangstcomité verwacht, maar het was alles behalve dat. Na een kleine 20 minuten wachten, zagen we dan eindelijk een geel bord! Een blond meisje met een klein bruin broekje, met van die sliertjes
aan de onderkant, zorgde ervoor dat ze zo mee kan doen aan de casting van de nieuwe Indiana Jones, maar het was een lief Indiaantje. Hallooooo, staan jullie hier al lang. Nee joh ben je gek, 20
minuten op een reis van 30 uur. ;-) Indiana Jones, die trouwens normaliter Laura heet, vertelde ons nog een klein detail: we moesten nog anderhalf uur wachten, er zouden nog twee andere backpackers
komen en daar moesten we op wachten. Wat wil je nog meer? Goed geduldig als we zijn, zaten we vol spanning te wachten op de andere backpackers. ’Zouden ze dat zijn, Maud?’. Ja hoor, we moesten een
kleine beetje ons best doen om het netjes te vragen, maar uiteindelijk vroegen we toch best lief: en, goede reis gehad? Met in het totaal 80 kilo aan bagage gingen we op weg naar Manly, een bekend
plaatsje in Sydney. Zie het als de Reeshof van Tilburg. Voor het eerste reden we over de Harbour Bridge, wat was dat een magisch moment. Ondertussen was het al laat, dus alles was mooi verlicht,
het zag er super mooi uit. Een kleine drie kwartier later, waren we dan eindelijk in ons hostel. De auto, die 20 cm lager stond door de zware bagage, overleefde de drempel voor het hostel maar net,
maar wij waren nog in leven!
De ontmoeting met onze eerste hostel kamer bezorgde ons een mega dip. Vooral aan Daan, kon ik merken dat ze er totaal door heen zat. Een 6 persoonskamer, met drie stapelbedden, één badkamer en dat
was het dan. Alles stond op elkaar en er stond nog niks klaar. Ik had het wel een klein beetje zo verwacht, maar voor Daan voelde het alsof ze KO werd geslagen op haar eerste box wedstrijd. Die dip
was achteraf gezien ook hartstikke logisch. Daar sta je dan, je hebt een mega jetlag en letterlijk alles is anders! Wij moesten onze kamer de eerste nacht delen met Bas, Steven en Mirjam. Bas was
een schattig rood jongetje, hij was compleet verbrand, en het enige verschil qua haar vergeleken ons, was de kleur: oranje. Ook Steven en Mirjam waren compleet anders, zij hadden een tent,
kookstel, bestek, wasmiddel enz bij. Oja, en 3 shirts… Toen wij hun vertelden dat onze hele fucking backpack van 70 L vol zat met kleren, verscheen er toch een kleine glimlach op ons gezicht. Het
is leuk om mensen te ontmoeten die totaal verschillend zijn, in het normale leven zie je ze alleen… We deelde onze verhalen en ideeën, maar toen was het toch echt de bedoeling dat we gingen slapen.
Ons ritme was totaal verstoord, en mijn lijf snapte er helemaal niks van. Ondanks ik mezelf ontzettend moe voelde, heb ik werkelijk geen oog dichtgedaan, dat beloofde wat voor de volgende dag…
19 maart
Vol goede moed, liepen we naar de Warf. De thuisbasis van de Ferry, de Ferry moest ons van Manly naar Sydney (het centrum) gaan brengen. Dit duurt ongeveer 30 minuten. Het was ook meteen de eerste
keer dat we het bekende opera house, gingen zien. Na ongeveer 20 minuten, gingen we met de bocht naar rechts. WAUW, wat een plaatje; opera house, harbour bridge en de skyline van Sydney op een
foto. En die ene foto hebben we ongeveer zo’n 300 keer gemaakt..
Toen we naar het opera house wilden lopen werden we aangesproken door een aantrekkelijke jongeman; of we in een speedboot wilden, 2 voor de prijs van 1? Nou dat wilden we wel! Onze eerste 100
dollar was een feit, de man die ons door de haven van Sydney moest leiden, vroeg of wij een soort cape wouden, maar een ”beetje” water kunnen wij wel hendelen, zeiden we tegen elkaar. 45 minuten
lang met een speedboot die 100 km per uur door het water scheurt en tolt was het geld dubbel en dwars waard! „Dit is toch het leven, dat je je glimlach 45 minuten lang niet van je gezicht kan
krijgen!” schreeuwde we tegen elkaar! Compleet overstroomd door een halve tsunami vloedgolf lagen we even later te zonnen bij het opera house, zeg nou eerlijk, we kunnen niet allemaal zeggen dat je
hebt liggen zonnen aan de haven van Sydney :-) Even later was het toch echt tijd om onze Australische bankpas te regelen in het hartje van Sydney. Ons schurende shortje, zorgde ervoor dat onze
glimlach steeds iets minder werd. Onderweg naar het hostel, toch echt niet kunnen laten om 30 minuten op de Ferry te slapen, niet de juiste manier om uit je jetlag te komen, maar ik was kapot!
Thuis aangekomen, een heerlijke douche genomen en we konden er weer even tegenaan! In de namiddag kennis gemaakt met de andere Nederlanders in het hostel, ontzettend leuk, iedereen zit in het
zelfde schuitje en dat zorgt ervoor dat iedereen heel chill tegen elkaar doet. In de avond hebben die lieve mensen ons meegenomen naar het strand om daar eens goed te chillen, prima manier om
wakker te blijven! Langzamerhand werd iedereen steeds meer dronken, behalve wij! Ik denk als ik in combinatie met een Jetlag, alcohol nuttig, ze mij dezelfde nacht nog naakt van het strand konden
dragen! Onze tijd komt nog wel ;-)
20 maart
Ondanks wij als een blok in slaap waren gevallen de vorige avond, hadden we nog steeds last van een jetlag. Wat is het dan heerlijk als de zon schijnt en je maar twee minuten naar het strand hoeft
te lopen. Onze kamergenoot bas, had ons laten inzien hoe belangrijk het is om je goed in te smeren. Bikini check, zonnecrème check en daar gingen we, Manly beach it is. Genoten van de heerlijke
zon, zee en mannen. Godsamme ik kan een blog opzich schrijven over de ongelofelijke heerlijke mannen in Australië, ik snap niet dat er wat meer homo’s rondlopen in Manly. De volgende dagen maar een
meeneem infuus meenemen, want soms kan mijn netvlies het simpelweg gewoon niet aan. In plaats van met de zon mee te draaien, draaien wij met iets anders mee ;-) Met de wijze woorden van de moeders
in het achterhoofd:’Dames ga nou niet meteen een volle dag in de felle zon’, besloten we optijd terug te gaan. We besloten om naar de supermarkt te gaan en na 4 dagen weer eens gezond te gaan eten.
Met een heerlijke koude tonijn salade pasta sloten we de dag af, topdag, echt genoten!
21 maart
Vandaag werd niet zo’n spannende dag, we moesten nog onze medicare regelen, maar verder lekker rustig aan gedaan. Wel even flink gelachen, toen ik probeerde in het Engels mijn naam te spellen. Ik
kan me niet meer herinneren wat ik precies zei, maar op haar papiertje stond mhe, tot dat Daniëlle heel hard begon te lachen en het van mij overnam.. Wat vullen we elkaar toch weer heerlijk aan
:-):-)
22 maart
De vorige nacht een beetje optijd naar bed gegaan, want vandaag moest een top dag worden! Er stond een trip gepland waar we al maanden naar uit keken; Blue Mountains. De dag zelf begon iets minder,
we hadden ons verslapen! Snel snel alles klaarmaken, rennen naar de ferry (die we echt op’n seconde haalde) en een klein stukje lopen naar de bus. Midden in de stad, ontmoeten we onze gids! Wat een
schatje was dat, a real Aussie! We begonnen onze dagtrip bij: Featherdale Wildlife Zoo. Hier gingen we kennismaken met de eerste koala’s en kangaroo’s, natuurlijk waren er nog andere dieren, maar
wij waren vooral geobsedeerd door de koala’s en de kangaroo’s! Ontzettend gaaf was dat, we mochten ze aaien, eten geven, zoenen (als je dat leuk vond), maar het was al snel tijd om verder te rijden
naar de Blue Mountains. Het weer was heerlijk, dus we hadden er zin in… (5 minuten later lag iedereen te slapen in de bus) Goed uitgeslapen, kwamen we aan in de Blue Mountains. Ze noemen het Blue
Mountains, omdat ze beweren dat er een blauwe gloed over de bergen glanst, als de zon scheen. Wij moeten bekennen dat ze gelijk hadden! We begonnen aan onze eerste wandeling naar beneden, erg
stijl, maar ontzettend mooi!! Ik denk dat onze gids expres niet heeft verteld, dat we dat pokke stuk ook weer omhoog moesten lopen… Helemaal bezweet, gingen we met een busje naar het dorp. We
zouden hier onze lunch en tevens onze eerste barbie (bbq) hebben! Heerlijk gegeten, maar we moesten ons klaar gaan maken voor de tweede wandeling! Nu konden we kiezen om de terug weg met een
karretje doen. Het kostte ons 15 dollar per persoon, maar wij zagen het totaal niet zitten, om dit nog een keer te doen! De wandeling naar beneden was stijl, maar super mooi! Toen we beneden kwamen
en Daniëlle het treintje zag, sloeg de paniek in alle hevigheid los. Daan had gelijk, het treintje was niet comfortabel! het ging naar boven in een hoek van 90 graden, je had geen riem, dus je
mocht je vasthouden aan handvatten die aan de bovenkant waren gemonteerd, en voor iemand met claustrofobie was het ook totaal geen pretje! Behalve dat Daan aan het schreeuwen was als een of andere
bezetene vond ik het best prima, ik zag het als een extreem dure kermis attractie, maar aangezien ik dit jaar de Tilburge kermis mis zat ik hier niet heel erg mee… TOT het moment dat het karretje
door een of andere smalle rots ging, het was vreselijk, doodmisselijk en licht in ons hoofd stapte we dat klote ding uit! Dieptepunt van de dag. Toen we even later bij de klif uitkwamen, was ik
alles snel vergeten! Ontzettend vet was dat, en wat hebben we daar gelachen. We keken uit over de Blue Mountains, er waren geen hekken, dus de plek om je nieuwe profielfoto te schieten. Daniëlle
hield het niet meer:’Maud ik wil niet dat je dood gaat!’’Daan ik ga niet dood, ik ga alleen op mijn hoofd staan.’ Ha-ha, ze vond het zo eng, dat ze niet eens een foto wilde maken… Na een korte
slaap rit terug naar huis (2 uur), ontmoette we Lotte onze nieuwe roomie! Ontzettend lieve en leuke meid! Ondanks we super moe waren, besloten we met haar Sydney in het donker te gaan bekijken!
Heerlijk een ijsje gegeten met uitzicht op deze prachtige stand. (wel gewoon een MacDonald ijsje hoor, alles is hier super duur, je betaalt voor één bolletje ijs rond de 5 dollar, maar voor een
MacDonald soft ijsje 30 cent) Omdat ik op de ferry wéér heb liggen pitten, was ik super fit toen we midden in de nacht thuis kwamen. Wij wouden muziek luisteren, en lekker gek doen…. Dat heeft onze
Australische roomie geweten, maar wie gaat er dan ook met zijn 33 lentes in een hostel liggen -__-
23 maart
Op de planning stond een uitgebreide city trip door Sydney, maar die werd al vroeg vervangen voor een heerlijk dagje strand, met als afsluiter Sushi op het strand (werd gewoon in een restaurant).
Na een zeer uitgebreid afscheid van Tanja, de zeer geliefde Australische kamergenoot van de nacht ervoor! Ondanks dat we 3 nachten heel close met haar zijn geweest, was het niet meer als Goodbeye
;-) Nee, we mochten haar niet zo, vreemd vrouwtje. Even later heerlijk met veel mensen van het hostel naar het strand gegaan, genoten van de enorme golven, de lekkere mannen, het heerlijke weer en
een beetje van het feit dat wij in de zon lagen en jullie op school zaten of aan het werk waren :*. De dag afgesloten met een ijsje van 13 dollar, wat overigens niet expres was, kreeg er een halve
hartverzakking van, maar wederom een heerlijk dagje!
24 maart
Een heerlijk dagje surfen stond vandaag op de planning! De weersvoorspelling waren erg slecht, de weersvoorspellingen hadden het nog geen een dag goed, dus hier maakte ik me niet zo’n zorgen om! Om
7 uur werden we opgehaald, we moesten een stuk naar het zuiden rijden, want daar was het strand waar wij zouden gaan leren surfen. We begonnen met file en langzamerhand begon het steeds harder te
regenen, reden genoeg om onze ogen te sluiten voor deze dag! ;-) Eenmaal aangekomen, na een lange rit, was het alleen maar harder gaan regenen! We stonden met ons busje bovenop een soort van hoge
duinen en keken zo op het strand en de enorme golven! Tijd om de wetsuites aan te doen, zij zouden ons nog enigszins warm moeten houden. Als een opgekropte oempaloempa, waggelde we met een
surfplank naar het strand. Eerst hadden we een soort van techniek les, en moesten we surfen op het droge. (nouja, droog… nat zand ;-) Even later gingen we dan toch echt het water in, het water was
enorm wild, en soms zag ik de begeleiders een beetje bezorgd om hun heen kijken. Het was gaaf, maar ontzettend zwaar! We hadden hoofdpijn van de enorme klappen die ons hoofd elke 3 seconde te
verduren kreeg, dus de pauze die volgde was meer dan welkom. Onze wetsuites, die we ondanks de regen en kou uit moesten doen, voelde als een wc ontstopper die je niet losgetrokken krijgt. Brrrrrr
wat was het koud en klote, hier zijn we niet voor naar Australië gekomen… ondanks dat ik nog een poging deed dat mijn enkel was gebroken en we niet meer konden lopen en toch echt in het busje
moesten wachten, mislukte dit pracht idee, misschien geloofde ze ons niet, omdat we zo hard moesten lachen? Toen ik weer in het water lag, kreeg ik een beetje de smaak te pakken, toen Daantje al
lekker warm in het busje zat, stond ik te shinen op mijn surfboard. Ik vond surfen toch best leuk, tot dat ik dat mega board weer naar boven moest tillen. Toen ik aankwam bij de bus en Daan mijn
hoofd zag, hebben we ontzettend gelachen:’Ik wist het, ik wist het’. Ha-ha, ze had het over de manier waarop ik keek… het was een leuke dag, maar we hebben besloten om NIET op surfcamp te gaan ;-)
In de avond nog heerlijk gaan uiteten met hele relaxte surfdudes, vanuit de hele wereld (Brazilië, Indonesië, Calafornië, Nederland) Toffe gasten..
25 maart - Melbourne
Vandaag zouden we vertrekken naar Melbourne, gisteravond hadden we Rob gebeld. Rob zou ons komen ophalen van het airport. We hadden de wekker vroeg gezet, want de tassen moesten ingepakt worden. we
moesten in het hostel 100 dollar borg geven, en als we alles teruggaven, kregen we het geld weer terug. Toen alles ingepakt was, waren we een sleutel (twv 50 dollar) kwijt.’Daan zit die niet in je
broekje?’ Ja hoor, we waren er klaar voor. De meeste zullen wel de foto op Facebook hebben gezien, maar daar gingen we dan, met 5 zware tassen vertrokken we richting Domestic Airport. De bus naar
de Ferry, Ferry naar centrum Sydney, in Sydney de trein naar Domestic airport. Aangezien mijn backpack niet was afgesteld, ondervond ik het gezegde,’het leven van een backpacker gaat niet altijd
over rozen’, als geen ander! Wat een helse tocht was dat, had ik mij maar beter moeten voorbereiden.. De anderhalf uur is letterlijk en figuurlijk omgevlogen, ha-ha lekker dubbelzinnig. Daar was de
ontmoeting met Rob. Rob is een neef van mijn vader en een ontzettend aardige man. Wij hadden hem de vorige avond om kwart over 10 gebeld dat we naar Melbourne kwamen en de volgende dag stond hij
ons op te wachten op het vliegveld, hoe aardig is dat?! Na ongeveer anderhalf uur rijden, kwamen we bij onze voorlopige slaapplaats en ontmoette we de rest van de familie; Libby (de vrouw van Rob)
en hun twee kinderen, Amy (21) en Tim (17). Super aardige, lieve mensen wij hebben geen juiste woorden voor wat zij nu al voor ons hebben gedaan.. Dezelfde avond stond de bbq aan voor wederom een
barbie, gezellig gekletst en plannen gemaakt voor de komende weken. We gaan een geweldige tijd met deze lieve lieve mensen tegemoed. We voelen ons dankbaar, en gaan lekker slapen in onze privé
room, waar de handdoekjes klaar liggen en ons bed gedekt is: heeeeerlijk!
26 maart
Wakker worden in een vreemd huis, waar iedereen weg is, is een klein beetje vreemd. Gelukkig lagen er overal briefjes, om ons te helpen met het ontbijt en noem maar op! Na een heerlijke douche,
hadden we ons klaargemaakt voor een dagje Melbourne. Het werd een heel avontuur, want we wisten niet goed hoe de trams werkten, maar met de goede uitleg van de fam de avond er voor, is het ons
gelukt. We deden (hoe hollands we zijn) de gratis city circle door de stad heen, keken wat optredens op straat, aten lekkere sushi, en gingen in de namiddag weer naar huis! We zouden de dag
afsluiten met een bezoekje aan de Queen Victoria Market. Erge beroemde markt, en wat was dat leuk! Ontzettend groot… Er waren tientallen etenskraampjes, met eten over de hele wereld, allerlei
verschillende culturen. Toen we ons eten hadden besteld, zaten we lekker op de grond ons eten op te eten, heerlijk wat was ik aan het genieten….
27 maart
Ik had een ontzettende slechte nacht, op mijn telefoon had ik van Daphne, papa en mama een Wappje: ben je wakker? De Wifi deed het niet dus ik kon niet reageren. De volgende dag, werd ik
zenuwachtig als altijd.’Daan, dit is niet goed!’ Mijn hart begon sneller en sneller te kloppen. De FaceTime deed het niet, dus ik belde papa met mijn mobiel.’Pap, is er iets gebeurt?’ Toen papa mij
even later vertelde dat opa was overleden, zakte mijn wereld letterlijk even in elkaar. Na heel veel verdriet afgelopen 2,5 maand om mijn andere opa, voelde ik me eindelijk weer eens helemaal blij
hier in Australië en dan gebeurt er zo iets. Ondanks dat opa oud was, en ik er rekening mee had gehouden dat het zou kunnen gebeuren, kwam het als een shock! Daar zit je dan, gelukkig was ik bij de
fam Olifiers, en kon Daan mij troosten. Ik had al besloten, dat ik in Australië zou blijven, maar het was een vreselijke dag. Je wilt dan gewoon het liefst bij je familie zijn… Ik wist hoe
verdrietig mijn kleine zusje in Nederland was, en ik zat machteloos aan de andere kant van de wereld, ik had er alles voor over gehad om haar een dikke knuffel te geven :-( Het was een ellendige
dag, maar met de steun van Daan, de familie en de lieve woorden van jullie, kwam ook aan deze dag een einde! Het was een onrustige nacht, en er ging van alles door me heen. Toch ga ik proberen te
genieten van al het mooie wat hier nog gaat komen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik deze reis mag maken en ik voel, dat dit ons gaat veranderen, misschien was daarom de klap ook zo hard. Ze
zeggen, dat dit soort dingen bij het leven hoort, dus hopelijk maakt het mij en onze band nog sterker. Jullie hoeven je niet al te veel zorgen te maken, het komt goed, vooral met al die lieve
woorden van jullie
28 maart
Om half 10 werden we opgehaald door Tom & Riet. Tom is de broer van Opa, die de dag ervoor was overleden. Ik had opa in Nederland beloofd, Tom te ontmoeten en de groetjes te doen. Erg
verdrietig, dat ik opa dit niet meer kan vertellen, maar toch vastbesloten om er een mooie dag van te maken. Na een stukje rijden, zijn we in een gezellig tentje iets gaan drinken en iets kleins
gegeten. We vervolgde de dag naar een nationaal park. Er zouden dan heel veel vogels op ons komen zitten, dat gebeurde niet, maar het was er prachtig. Vervolgens naar een typisch Australische
dierentuin geweest met Riet, het was erg gezellig en we hebben hele lieve foto’s van de koala’s gemaakt! Even later zijn we nog helemaal naar de top van een berg gereden, daar op een uitkijktoren
gestaan van +- 35 meter hoogte. Weer ontzettend gelachen met elkaar, Daan haar hoogtevrees is soms zo hilarisch.. heel de terugreis naar huis geslapen, wat ik een beetje lullig vond, maar ik was
zo moe! In de avond nog heerlijk bij hun gegeten. Hele lieve mensen, we zijn erg dankbaar dat ze ons een ander stukje Melbourne hebben laten zien! Ik hoop dat opa van boven mee keek…
29 maart
Rond een uur of 3 zouden Tim en Amy ons meenemen naar Philip Island. Het werd een ware roadtrip, onderweg naar de pinguïn’s, de Nederlandse scheld woorden herhaald en weer veel gelachen. Toen we
nigger zeiden, werd het echt te veel voor hun. Blijkbaar kan je dat hier echt niet zeggen, voor mij een reden om elke mogelijkheid aan te pakken. We begonnen bij de plek waar we zeekoeien moesten
gaan zien. Niet meer gezien dan een vet varken dat net als wij ook de zeeleeuwen probeerden te zien. Daniëlle:’ I see a seacow!’. Toen we erachter kwamen dat ze die dikke mevrouw bedoelde, kwamen
we niet meer bij van het lachen. Even later naar de pinguïn parade gelopen. Paar uur zitten wachten, op die pinguïns en je mocht niet eens foto’s maken. Niet dat wij dit heel serieus namen, maar
toen we de honderden pinguïns uit het water zagen komen, was het toch wel echt genieten. Tim en Amy zijn ontzettend lief! Ben heel blij dat ik ze heb mogen ontmoeten hier! Zal deze dag niet snel
vergeten :-)
30 maart
In de ochtend hebben we samen alle herinneringen van elke dag opgeschreven, om weer een zo nauwkeurig mogelijke blog voor jullie te schrijven. Vandaag stond een fietstour van bijna 25 km op de
planning. Libby & Rob namen ons mee, en zouden ons met de fiets de mooiste dingen van Melbourne laten zien. Onderweg hebben we krokodillen op ons hoofd gehad, slangen vastgehouden, bijna
gekust met een kameel en ontzettend mooie plaatjes gezien. Het weer was perfect, en we hebben Libby & Rob nog getrakteerd op een lekkere lunch in de stad. prachtig uitzicht op de stand, met
de rivier langs ons, lovely! Met de trein naar huis gegaan, en in de avond heerlijk gegeten. sunday is roasted day, vonden we helemaal niet erg!
Ik ben al vanaf een uur of half 4 bezig met deze blog en het is hier nu 23:24. Sorry dat hij zo ontzettend lang is, maar ik kan jullie niet op een andere manier een goed beeld geven van wat wij
hier meemaken. Je mag hem natuurlijk in 3 of 4 keer lezen, maar ik hoop dat jullie hem leuk genoeg vinden om hem in een keer te lezen. Wij genieten van jullie leuke reacties keer op keer! Wij
beginnen al een beetje van Australië te houden, we zijn nu iets meer dan twee weken weg. Het valt ons vooral op; hoe vriendelijk de Aussie’s zijn, hoe knap de mannen zijn, hoe sportief de mensen
zijn, en hoe goedkoop de sushi is! Het leven hier is verder mega duur, maar wij hebben tot nu toe bijna elke dag sushi gegeten. Zo lekker en zo goedkoop, wat wil je nog meer als backpacker en als
je Daniëlle & Maud heet! Ik hoop dat jullie een klein beetje een beeld hebben gekregen over onze tijd in Australië tot nu toe, er staat ons nog een hoop te wachten! Veel mooie dingen op de
planning, maar die houden we nog eventjes geheim! Ik verheug me om iets te horen van jullie….
hele dikke kus en knuffel
Daan & Maud xxxxx