Backpackers 0.1

Bereid je voor op een lange blog, terwijl ik dit schrijf zitten we te wachten op, voor ons voorlopig de laatste vlucht, die maar liefst 14 uur moet duren, we moeten een beetje wakker blijven dus ik dacht laat ik is een klein begin maken...

15 maart 2014, de wekker zetten was niet nodig, dat bleek achteraf. De zenuwen waren zeker aanwezig. Bij de een iets meer dan de ander. Misschien klinkt het raar, na het lezen van de andere blogs, maar ik had het erger verwacht! Desondanks voelde ik me ontzettend vreemd, het gevoel dat wij onze familie en vriendinnen 5 maanden moesten missen, is gewoon een heel apart gevoel! Van de ene kant kijk je al 9 maanden uit naar deze dag, maar als het dan eenmaal begint....

Netjes optijd arriveerde de 2 families net iets na elkaar op Schiphol! Toen wij elkaar zagen op het vliegveld, omhelsde we elkaar, wij waren tenslotte de enige die wisten wat we voelden op dat moment. Daniëlle al helemaal klaar; backpack in de zak, slotjes erom heen, vloeistoffen in zakjes, papieren in de aantocht, alles maar dan ook écht alles was in de puntjes voorbereid! Yes, wat was ik daar blij mee! Ik had die backpack zak wel ergens hangen, de slotjes lagen nog thuis, de papieren zaten 'ergens' in m'n tas, m'n 16 verschillende soorten shampoo zaten allemaal in m'n handbagage (wat niet mag), ja ik was ontzettend blij dat Daniëlle er was! Met +- 15 kilo in een zwarte tas, gingen we inchecken. 'Hallo meneer, ik heb dit nog nooit gedaan, kunt u mij even helpen?' 2 minuten later stonden we onze bagage door te voeren. Ik moet toch nog even gebruik maken van de Nederlandse taal?! Straks wordt het iets als:'hello, can you help me even?' Met het risico dat ze je niet begrijpen in bijvoorbeeld Abu Dhabi. Bijna alles was gedaan, behalve het afscheid. We konden gelukkig nog terug, maar we moesten allebei nodig naar de wc (uit zicht van de uitzwaai crew). Ik citeer: 'Maud, dadelijk denken ze dat we weg zijn.' 'Nee joh, dat zullen ze toch wel begrijpen!' Nou niet dus.. Plassend rinkelen onze telefoons; 'nee papa, we zijn nog niet weg, we zijn aan het plassen, tot zo'.

Een aantal foto's, knuffels, kussen en de nodige tranen verder, liepen we weg. Armen om elkaar, de wijde wereld in! 16 'selfies' verder, probeer ik Daniëlle een klein beetje te steunen. We stonden aan het begin van onze eerste vlucht: Amsterdam - Dublin. Voor iemand met vliegangst nou niet bepaald het hoogte punt. Ik had daar in tegen nog nooit gevlogen, tja wat moet je dan toch zeggen? Daar zaten we dan, op de grond, met onze handbagage rugzakjes tegen de muur. Voel ik ineens getril, huh? 'Gemiste oproep van mama, wat zou er gebeurd zijn Daan? Ik zag het al weer gebeuren hoor; gestruikeld over d'r veters, nek gebroken. De ergste rampscenario's gingen door m'n hoofd, dus meteen terug gebeld. 'Hoi mam, wat is er? 'Ja, ik denk ik bel nog even, nu kan het nog!' Oké oké, loveyou! Tiental minuten later stegen we dan op, met lichtelijk bezweten handjes, hielden we elkaars handen stevig vast, om 1,5 uur later veilig in Dublin te landen!

De eerste stappen op Ierse ondergrond, waren nou niet bepaald uitmuntend. We besloten onze eerste sandwich te bestellen, één groot feest zou je denken. Typisch Iers vrouwtje moest het feest compleet maken. Een albino, maar in plaats van wit, waren haar haren oranje. (Het shirt van het Nederlands elftal was er niks bij). Een ovale ronding op haar iets wat vierkante hoofd, werd getekend door haar absoluut verkeerd gekozen kleur van foundation. Als het daar nou bij bleef, oké, maar het was 'by far' de meest chagrijnige verkoopster die wij ooit zijn tegen gekomen! 3/4 deel van de 7 euro kostende sandwich belande in de prullenbak. Met een flinke bevooroordeling over de Ierse bevolking, gingen we opzoek naar ons pendelbusje. Buszone 14, eitje, 10 minuten later was de eerste high five een feit!

Rond een uur of 5 plofte we in ons bedje, prima hotelkamer trouwens. Even laten we alle indrukken bezinken. Wat heb ik me druk gemaakt om al deze deze dingen, die werkelijk geen fluit voorstelde. Verspeelde moeite, maar dat hoort nou eenmaal een beetje bij ons. Een paar uur later hebben we 't zelfde busje terug genomen naar het vliegveld, om daar ons avond eten te nuttigen. Nog geen 5 minuten op het vliegveld kwamen we erachter dat onze vooroordelen over Ierse mensen een beetje te voorbarig waren! 'Heya Girls, where are you from? Met een overdreven Iers accent hadden we onze eerste echte conversatie te pakken. Toen we even later er achter kwamen dat hij ook nog in café Tribunaal heeft gewerkt, sprongen we werkelijk een gat in de lucht! Waarom? Weten wij veel, ha-ha. De meneer vertelde ons over Saint Patricks day, toen wij hem vertelde dat wij hier nog nooit over hadden gehoord, keek hij ons aan, of hij water zag branden...

Dezelfde avond ons nog even verbaasd over de enorme rugby cultuur in Ierland! Heel het hotel zat juichend naar een rugby toernooi te kijken, toen ik aan een meneer vroeg waarom hij zo blij was, bleek dat Ierland het 6 landen toernooi had gewonnen. Het gesprek duurde overigens 10 minuten, maar dat was het enige wat ik heb begrepen. De volgende dag in de bus, onderweg naar ons ontbijt, zei Daniëlle:'we gaan met iemand praten in de bus!' Dus ik met m'n Engelse zinnen boekje maar meteen begonnen met praten. Wat een lief meisje zeg, zelf ook verschillende reizen gemaakt. Onder andere door Thailand. Ze vroeg zelfs of we met haar en haar familie en vrienden, Saint Patrick's day wilden vieren. Aangezien wij de volgende dag/ nacht er vroeg uit moesten en een lange reis voor de boeg hadden, dit verzoekje maar afgeslagen! (Wel getwijfeld overigens) Wel vertelde ze ons wat meer over deze feestdag. Het wordt door verschillende landen groots gevierd, hier in Ierland maken ze alles groen, maar dan ook écht alles. Wegen, baarden, haren en zelfs de rivieren!

Terug in het hotel, zijn we op ons gemak voetbal gaan kijken. Toen viel ineens mijn oog op het bord van onze mede-hotelbewoner. 'Oh my god, Daan, dit kan echt niet hoor!' Ik dacht dat die meneer vanille ijs met worst eieren en verschillende groentes at, maar het bleek gewoon aardappelpuree te zijn. Samen even op de grond van het lachen gelegen, hi-hi

Later op de middag lekker gek gedaan in het hotel, we waren vijf minuten chagrijnig en licht in paniek. De computer waar je vorstelijk voor moest betalen deed het niet, met als gevolg dat we wel waren ingecheckt, maar geen boardingpass hadden. Stress! Uiteindelijk tegen onszelf gezegd dat het wel goed zou komen, en dat kwam het ook! Na een kort nachtje van 3 uurtjes ging onze eerste wekker om 4:15, werden we 2 keer gewekt door het hotel, en stond er nog een eigen wekker klaar. Iets na half 6 kwamen we aan op het vliegveld. Alles ging heel goed en snel. Wél een klein beetje misselijk van de spanning en honger. Luxe vis ontbijt gehad om 6:15, mmm en op naar de gate! Wachten op onze B777, richting Abu Dhabi. Tijdens het wachten zagen we dat onze vlucht 40 min vertraging had. Tijd genoeg om alles nauwlettend in de gaten te houden. 'Kijk Daan, de bagage!', 'nee Maud, dat zijn vuilniszakken.' Oh, haha! Een meisje die ik nog geen 20 schat, met een vent van ongeveer 50+ is hier ook de gewoonste zaak van de wereld, en dan voor ons neus uitgebreid borstvoeding geven kan ook gewoon. Prima, wij kijken het komend half uur wel gewoon naar links en als we dat beu zijn, kijken we gewoon naar rechts joh!

De eerste stappen zijn dan eindelijk gezet in ons mega vliegtuig. Ziet er allemaal prima uit, lekker bij het raam en er zit niemand naast ons. Als het Arabisch gebed luidt in het vliegtuig, weten we ineens weer waarom we Arabisch hebben gestudeerd. Dit halle-ma-hilia verhaal, moet ons veilig naar het midden- oosten brengen, en na 7 uur vliegen is dat ook gelukt!

Door de vertraging hadden we niet héél veel tijd, we moesten zelfs een beetje opschieten. Wél 157 boerka's gespot, maar toen zaten we alweer in gate 34, te wachten op op onze volgende vlucht. Abu Dhabi - Sydney! Géén vertraging, althans dat dachten we. Uiteindelijk hebben we ongeveer 70 minuten stil gezeten. Tijd genoeg om een nauwkeurig verslag voor jullie te schrijven. Nauwkeurig met mijn backpack boekje bij de hand, waar ik steekwoorden in heb geschreven ben ik aan het tikken. Werd kort onderbroken door de vliegtuig maaltijd, waar ik helemaal van opbloeide. Mmmm, heerlijk en dan ben ik bloedserieus. Ik vond het echt lekker! Je drinken mochten we zelf kiezen; Bacardi cola, whisky, wijn, mango sapjes tot frisdrank! Ik zag een wijntje wel zitten, maar Daantje vroeg zich af of dit wel zo verstandig was. 'Sprite with ice, please!', soms moet je maar gewoon iets aannemen. Mijn hersencellen sterven sowieso in grote bosjes af... Dus neem mij de spelfouten niet kwalijk! Toen Meneer voor mij het nodig vond om onverwachts zijn stoel naar achteren te doen, was ik nogmaals blij dat ik een 7-up bestelde en geen rode wijn. Ondanks dat heel mijn broek nat is, de stoel plakt en mijn iPad er bijna was geweest, bedank ik Etihad voor het Arabisch gebed. Zij wilden vast óók niet, dat een van mijn weinige lange broeken verpest zou zijn door de rode wijn! Ik ben niet alleen een Seat verwijderd van mijn window seat, maar ik ben ook een aantal uur verder én een aantal uur dichter bij Australië! We moeten nog 11 uur vliegen, en ik vind het wel mooi geweest.

Ik ga Daniëlle nog even plagen. Die kan, in tegen deel van mij, wel gewoon een Engelse film volgen, heeft een droge broek en een glas vol drinken... Het leven is soms zo oneerlijk! ;-)

Nog even doorbijten en dan mogen we straks zeggen dat we in Australië zijn, ik kan niet wachten! We genieten en met de vliegangst van Daan gaat het goed!

(Het duurde even voor dat ik 'm op internet kon zetten, inmiddels zijn we al 3 dagen in Australië)
No worries, mate

Backpackers 0.1

Bereid je voor op een lange blog, terwijl ik dit schrijf zitten we te wachten op, voor ons voorlopig de laatste vlucht, die maar liefst 14 uur moet duren, we moeten een beetje wakker blijven dus ik dacht laat ik is een klein begin maken...

15 maart 2014, de wekker zetten was niet nodig, dat bleek achteraf. De zenuwen waren zeker aanwezig. Bij de een iets meer dan de ander. Misschien klinkt het raar, na het lezen van de andere blogs, maar ik had het erger verwacht! Desondanks voelde ik me ontzettend vreemd, het gevoel dat wij onze familie en vriendinnen 5 maanden moesten missen, is gewoon een heel apart gevoel! Van de ene kant kijk je al 9 maanden uit naar deze dag, maar als het dan eenmaal begint....

Netjes optijd arriveerde de 2 families net iets na elkaar op Schiphol! Toen wij elkaar zagen op het vliegveld, omhelsde we elkaar, wij waren tenslotte de enige die wisten wat we voelden op dat moment. Daniëlle al helemaal klaar; backpack in de zak, slotjes erom heen, vloeistoffen in zakjes, papieren in de aantocht, alles maar dan ook écht alles was in de puntjes voorbereid! Yes, wat was ik daar blij mee! Ik had die backpack zak wel ergens hangen, de slotjes lagen nog thuis, de papieren zaten 'ergens' in m'n tas, m'n 16 verschillende soorten shampoo zaten allemaal in m'n handbagage (wat niet mag), ja ik was ontzettend blij dat Daniëlle er was! Met +- 15 kilo in een zwarte tas, gingen we inchecken. 'Hallo meneer, ik heb dit nog nooit gedaan, kunt u mij even helpen?' 2 minuten later stonden we onze bagage door te voeren. Ik moet toch nog even gebruik maken van de Nederlandse taal?! Straks wordt het iets als:'hello, can you help me even?' Met het risico dat ze je niet begrijpen in bijvoorbeeld Abu Dhabi. Bijna alles was gedaan, behalve het afscheid. We konden gelukkig nog terug, maar we moesten allebei nodig naar de wc (uit zicht van de uitzwaai crew). Ik citeer: 'Maud, dadelijk denken ze dat we weg zijn.' 'Nee joh, dat zullen ze toch wel begrijpen!' Nou niet dus.. Plassend rinkelen onze telefoons; 'nee papa, we zijn nog niet weg, we zijn aan het plassen, tot zo'.

Een aantal foto's, knuffels, kussen en de nodige tranen verder, liepen we weg. Armen om elkaar, de wijde wereld in! 16 'selfies' verder, probeer ik Daniëlle een klein beetje te steunen. We stonden aan het begin van onze eerste vlucht: Amsterdam - Dublin. Voor iemand met vliegangst nou niet bepaald het hoogte punt. Ik had daar in tegen nog nooit gevlogen, tja wat moet je dan toch zeggen? Daar zaten we dan, op de grond, met onze handbagage rugzakjes tegen de muur. Voel ik ineens getril, huh? 'Gemiste oproep van mama, wat zou er gebeurd zijn Daan? Ik zag het al weer gebeuren hoor; gestruikeld over d'r veters, nek gebroken. De ergste rampscenario's gingen door m'n hoofd, dus meteen terug gebeld. 'Hoi mam, wat is er? 'Ja, ik denk ik bel nog even, nu kan het nog!' Oké oké, loveyou! Tiental minuten later stegen we dan op, met lichtelijk bezweten handjes, hielden we elkaars handen stevig vast, om 1,5 uur later veilig in Dublin te landen!

De eerste stappen op Ierse ondergrond, waren nou niet bepaald uitmuntend. We besloten onze eerste sandwich te bestellen, één groot feest zou je denken. Typisch Iers vrouwtje moest het feest compleet maken. Een albino, maar in plaats van wit, waren haar haren oranje. (Het shirt van het Nederlands elftal was er niks bij). Een ovale ronding op haar iets wat vierkante hoofd, werd getekend door haar absoluut verkeerd gekozen kleur van foundation. Als het daar nou bij bleef, oké, maar het was 'by far' de meest chagrijnige verkoopster die wij ooit zijn tegen gekomen! 3/4 deel van de 7 euro kostende sandwich belande in de prullenbak. Met een flinke bevooroordeling over de Ierse bevolking, gingen we opzoek naar ons pendelbusje. Buszone 14, eitje, 10 minuten later was de eerste high five een feit!

Rond een uur of 5 plofte we in ons bedje, prima hotelkamer trouwens. Even laten we alle indrukken bezinken. Wat heb ik me druk gemaakt om al deze deze dingen, die werkelijk geen fluit voorstelde. Verspeelde moeite, maar dat hoort nou eenmaal een beetje bij ons. Een paar uur later hebben we 't zelfde busje terug genomen naar het vliegveld, om daar ons avond eten te nuttigen. Nog geen 5 minuten op het vliegveld kwamen we erachter dat onze vooroordelen over Ierse mensen een beetje te voorbarig waren! 'Heya Girls, where are you from? Met een overdreven Iers accent hadden we onze eerste echte conversatie te pakken. Toen we even later er achter kwamen dat hij ook nog in café Tribunaal heeft gewerkt, sprongen we werkelijk een gat in de lucht! Waarom? Weten wij veel, ha-ha. De meneer vertelde ons over Saint Patricks day, toen wij hem vertelde dat wij hier nog nooit over hadden gehoord, keek hij ons aan, of hij water zag branden...

Dezelfde avond ons nog even verbaasd over de enorme rugby cultuur in Ierland! Heel het hotel zat juichend naar een rugby toernooi te kijken, toen ik aan een meneer vroeg waarom hij zo blij was, bleek dat Ierland het 6 landen toernooi had gewonnen. Het gesprek duurde overigens 10 minuten, maar dat was het enige wat ik heb begrepen. De volgende dag in de bus, onderweg naar ons ontbijt, zei Daniëlle:'we gaan met iemand praten in de bus!' Dus ik met m'n Engelse zinnen boekje maar meteen begonnen met praten. Wat een lief meisje zeg, zelf ook verschillende reizen gemaakt. Onder andere door Thailand. Ze vroeg zelfs of we met haar en haar familie en vrienden, Saint Patrick's day wilden vieren. Aangezien wij de volgende dag/ nacht er vroeg uit moesten en een lange reis voor de boeg hadden, dit verzoekje maar afgeslagen! (Wel getwijfeld overigens) Wel vertelde ze ons wat meer over deze feestdag. Het wordt door verschillende landen groots gevierd, hier in Ierland maken ze alles groen, maar dan ook écht alles. Wegen, baarden, haren en zelfs de rivieren!

Terug in het hotel, zijn we op ons gemak voetbal gaan kijken. Toen viel ineens mijn oog op het bord van onze mede-hotelbewoner. 'Oh my god, Daan, dit kan echt niet hoor!' Ik dacht dat die meneer vanille ijs met worst eieren en verschillende groentes at, maar het bleek gewoon aardappelpuree te zijn. Samen even op de grond van het lachen gelegen, hi-hi

Later op de middag lekker gek gedaan in het hotel, we waren vijf minuten chagrijnig en licht in paniek. De computer waar je vorstelijk voor moest betalen deed het niet, met als gevolg dat we wel waren ingecheckt, maar geen boardingpass hadden. Stress! Uiteindelijk tegen onszelf gezegd dat het wel goed zou komen, en dat kwam het ook! Na een kort nachtje van 3 uurtjes ging onze eerste wekker om 4:15, werden we 2 keer gewekt door het hotel, en stond er nog een eigen wekker klaar. Iets na half 6 kwamen we aan op het vliegveld. Alles ging heel goed en snel. Wél een klein beetje misselijk van de spanning en honger. Luxe vis ontbijt gehad om 6:15, mmm en op naar de gate! Wachten op onze B777, richting Abu Dhabi. Tijdens het wachten zagen we dat onze vlucht 40 min vertraging had. Tijd genoeg om alles nauwlettend in de gaten te houden. 'Kijk Daan, de bagage!', 'nee Maud, dat zijn vuilniszakken.' Oh, haha! Een meisje die ik nog geen 20 schat, met een vent van ongeveer 50+ is hier ook de gewoonste zaak van de wereld, en dan voor ons neus uitgebreid borstvoeding geven kan ook gewoon. Prima, wij kijken het komend half uur wel gewoon naar links en als we dat beu zijn, kijken we gewoon naar rechts joh!

De eerste stappen zijn dan eindelijk gezet in ons mega vliegtuig. Ziet er allemaal prima uit, lekker bij het raam en er zit niemand naast ons. Als het Arabisch gebed luidt in het vliegtuig, weten we ineens weer waarom we Arabisch hebben gestudeerd. Dit halle-ma-hilia verhaal, moet ons veilig naar het midden- oosten brengen, en na 7 uur vliegen is dat ook gelukt!

Door de vertraging hadden we niet héél veel tijd, we moesten zelfs een beetje opschieten. Wél 157 boerka's gespot, maar toen zaten we alweer in gate 34, te wachten op op onze volgende vlucht. Abu Dhabi - Sydney! Géén vertraging, althans dat dachten we. Uiteindelijk hebben we ongeveer 70 minuten stil gezeten. Tijd genoeg om een nauwkeurig verslag voor jullie te schrijven. Nauwkeurig met mijn backpack boekje bij de hand, waar ik steekwoorden in heb geschreven ben ik aan het tikken. Werd kort onderbroken door de vliegtuig maaltijd, waar ik helemaal van opbloeide. Mmmm, heerlijk en dan ben ik bloedserieus. Ik vond het echt lekker! Je drinken mochten we zelf kiezen; Bacardi cola, whisky, wijn, mango sapjes tot frisdrank! Ik zag een wijntje wel zitten, maar Daantje vroeg zich af of dit wel zo verstandig was. 'Sprite with ice, please!', soms moet je maar gewoon iets aannemen. Mijn hersencellen sterven sowieso in grote bosjes af... Dus neem mij de spelfouten niet kwalijk! Toen Meneer voor mij het nodig vond om onverwachts zijn stoel naar achteren te doen, was ik nogmaals blij dat ik een 7-up bestelde en geen rode wijn. Ondanks dat heel mijn broek nat is, de stoel plakt en mijn iPad er bijna was geweest, bedank ik Etihad voor het Arabisch gebed. Zij wilden vast óók niet, dat een van mijn weinige lange broeken verpest zou zijn door de rode wijn! Ik ben niet alleen een Seat verwijderd van mijn window seat, maar ik ben ook een aantal uur verder én een aantal uur dichter bij Australië! We moeten nog 11 uur vliegen, en ik vind het wel mooi geweest.

Ik ga Daniëlle nog even plagen. Die kan, in tegen deel van mij, wel gewoon een Engelse film volgen, heeft een droge broek en een glas vol drinken... Het leven is soms zo oneerlijk! ;-)

Nog even doorbijten en dan mogen we straks zeggen dat we in Australië zijn, ik kan niet wachten! We genieten en met de vliegangst van Daan gaat het goed!

(Het duurde even voor dat ik 'm op internet kon zetten, inmiddels zijn we al 3 dagen in Australië)
No worries, mate

één dagje

Hello evriebodyyyy,

Zoals de titel van de blog het al een beetje heeft verklapt; nog één dagje. Morgen begint het grote avontuur waar wij al maanden naartoe leven. Rond een uur of 10/ half 11 vertrekt de halve reeshof richting schiphol, om ons gedag te zeggen. Ik heb me laten vertellen, dat wanneer ik dan eindelijk ingecheckt ben, wij die lieve mensen dan toch echt 5 maanden niet meer gaan zien!

Een lange reis hebben we voor de boeg! Eerst een paar uurtjes vliegen naar Dublin, daar zijn we ongeveer 1,5 dag. 17 maart, om 7:20 vertrekken we naar Australië, een reis van ongeveer 24 uur. Daniëlle is bang voor de vlucht zelf, en ik ben bang voor het hele traject erom heen... vult elkaar lekker aan toch? ;)

Het is mooi om te zien, hoeveel mensen de afgelopen tijd met ons mee hebben geleefd, ik kan jullie vertellen dat dit ons goed heeft gedaan. Soms ging dit hele traject, opweg naar Australië gepaard met tranen, stress, hoofdpijn, maar ook zeker met een brede glimlach! Wij zijn super blij dat het morgen dan ook echt gaat beginnen. De rode backpack's staan klaar op onze kamertjes, de handbagage er naast, belangrijke informatie in een apart mapje (de organisatie en hoog nodige structuur is aanwezig), zelf de kleren die we morgen aan doen zijn zorgvuldig uitgezocht. Tja, wat past er het best bij een knalrode tas? Nou ik kan jullie vertellen; helemaal niks! Ik denk ook niet dat ik die backpack nog heel veel ga gebruiken in mijn verdere leven, maar zo voor 5 maanden vinden wij dat best cool. De komende 2 dagen, gaan wij flink onze hersens laten kraken voor 2 gepaste namen, want ik heb zo'n voorgevoel dat ik komende vijf maanden welleens de behoefte ga krijgen om dat ding flink te vervloeken. 'Harry, wat ben je toch een ongelofelijke zak', vind ik dan net iets leuker dan: 'Backpack, wat ben je toch een ongelofelijke zak.' Een backpack is namelijk gewoon een hele grote zak, niet groot genoeg voor wat ik het liefst allemaal mee had genomen. Nee vriendinnen, er is geen plek voor sleehakken... en Daphne, naast mijn backpack neem ik geen koffer mee, dus daar kunnen ze ook niet in 'helaas'.

Vanavond gaan we nog één keer sushi eten, vanavond nog een wijntje en dan duiken we onze eigen bedjes in, jeetje wat ga ik dat ding missen.. maar wij hopen als 2 andere mensen terug te komen en natuurlijk een geweldige tijd te hebben. Benieuwd naar een stukje voorbereiding? check dan; www.maudolifiers.wordpress.com

We zullen zo nu en dan, wat van onze avonturen met jullie delen.....

CIAOOOOO

x Danielle & Maud

(ps als jullie een leuke naam weten voor mijn backpack, stuur me even een berichtje, als je mij weet te overtuigen zal ik speciaal voor die gene een koala beer meenemen)