Ja, ik ga deze blog toch echt beginnen met een diepe zucht, want dat hebben gedaan. steunend en kreunend zeiden we tegen elkaar:’is dat vliegtuig zijn koers verloren, of wat is er gaande?’ Nee, er was helemaal niks gebeurt, wij moesten gewoon zo nodig naar de andere kant van de wereld en dan moet je er rekening mee houden, dat je een lange reis tegemoet gaat. Een lange reis, ja, dat hebben we geweten. Na een reis van ongeveer 30 uur, met de vertragingen erbij, zagen we dan eindelijk Sydney in ons raam van het vliegtuig. Ik hoor jullie denken,’was je stoel al droog?’, ja mijn stoel was droog. De man voor mij, was trouwens drie rijen gaan verzitten. Misschien kwam dat omdat wij er zo ontzettend lekker uitzagen, of omdat ik staatsgevaarlijk was (mijn broek is de halve reis kletsnat geweest), of lag het eraan dat wij geen seconde stil konden zitten. Ik snap dat jullie concentratie boog ontzettend hoog is, maar voor degene die het vergeten zijn, wij gaan al een hele tijd niet meer naar school. Misschien was dat de rede dat ik het niet meer kon opbrengen, om als een nette passagier Sydney binnen te vliegen. Pas toen de zon onderging, en het tot ons doordrong dat we er nu écht bijna zijn, konden we ons weer een beetje in bedwang houden. We waren aan het genieten van alles wat we zagen, tot het moment dat de stewardessen ons een papiertje gaven. Op dit papier, moest je aankruisen wat je wel en niet Australië binnen bracht. Nou het gaf een hoop stress kan ik jullie vertellen, wij hadden namelijk een doosje parcetemols in onze tas, met als gevolg dat wij bij de vraag, heb je wapens of medicijnen in je tas, ‚ja’, moesten aankruisen. Ik had nog zoiets van; ze zullen wel begrijpen dat wij geen AK 47 of iets dergelijks in onze tas zouden hebben, we leggen het straks wel uit! Daniëlle daar in tegen……

Daar stonden we dan, eindelijk geland in Sydney. Maud, ik hoop dat ze er staan hoor!”, Nou dat zal wel Daan, aangezien wij ongeveer 3 uur vertraging hebben. (Iemand van onze backpack organisatie zou ons opwachten en naar het hostel brengen) Eerst maar eens door de douane komen. We liepen natuurlijk het ’grote’ risico dat wij een levenslange gevangenisstraf zouden krijgen vanwege het doosje parcetemols, maar na een kleine uitleg, mochten we gewoon doorliepen! Automatisch liepen we als twee wereldreizigsters naar de Australische mannen, die bewapend waren met een hond, zij zouden onze tas gaan controleren, nou dit is alleen op tv, we werden nog even uitgelachen en toen mochten we toch echt naar buiten lopen. Mmm dat is raar, niemand te bekennen! Er zou toch echt iemand moeten staan met een geel bord: Australian Backpackers. Niemand te bekennen, en daar stonden we dan. Ben je eindelijk in Sydney en mag je opzoek naar een geel bord. Om eerlijk te zijn, had ik een heel ontvangstcomité verwacht, maar het was alles behalve dat. Na een kleine 20 minuten wachten, zagen we dan eindelijk een geel bord! Een blond meisje met een klein bruin broekje, met van die sliertjes aan de onderkant, zorgde ervoor dat ze zo mee kan doen aan de casting van de nieuwe Indiana Jones, maar het was een lief Indiaantje. Hallooooo, staan jullie hier al lang. Nee joh ben je gek, 20 minuten op een reis van 30 uur. ;-) Indiana Jones, die trouwens normaliter Laura heet, vertelde ons nog een klein detail: we moesten nog anderhalf uur wachten, er zouden nog twee andere backpackers komen en daar moesten we op wachten. Wat wil je nog meer? Goed geduldig als we zijn, zaten we vol spanning te wachten op de andere backpackers. ’Zouden ze dat zijn, Maud?’. Ja hoor, we moesten een kleine beetje ons best doen om het netjes te vragen, maar uiteindelijk vroegen we toch best lief: en, goede reis gehad? Met in het totaal 80 kilo aan bagage gingen we op weg naar Manly, een bekend plaatsje in Sydney. Zie het als de Reeshof van Tilburg. Voor het eerste reden we over de Harbour Bridge, wat was dat een magisch moment. Ondertussen was het al laat, dus alles was mooi verlicht, het zag er super mooi uit. Een kleine drie kwartier later, waren we dan eindelijk in ons hostel. De auto, die 20 cm lager stond door de zware bagage, overleefde de drempel voor het hostel maar net, maar wij waren nog in leven!

De ontmoeting met onze eerste hostel kamer bezorgde ons een mega dip. Vooral aan Daan, kon ik merken dat ze er totaal door heen zat. Een 6 persoonskamer, met drie stapelbedden, één badkamer en dat was het dan. Alles stond op elkaar en er stond nog niks klaar. Ik had het wel een klein beetje zo verwacht, maar voor Daan voelde het alsof ze KO werd geslagen op haar eerste box wedstrijd. Die dip was achteraf gezien ook hartstikke logisch. Daar sta je dan, je hebt een mega jetlag en letterlijk alles is anders! Wij moesten onze kamer de eerste nacht delen met Bas, Steven en Mirjam. Bas was een schattig rood jongetje, hij was compleet verbrand, en het enige verschil qua haar vergeleken ons, was de kleur: oranje. Ook Steven en Mirjam waren compleet anders, zij hadden een tent, kookstel, bestek, wasmiddel enz bij. Oja, en 3 shirts… Toen wij hun vertelden dat onze hele fucking backpack van 70 L vol zat met kleren, verscheen er toch een kleine glimlach op ons gezicht. Het is leuk om mensen te ontmoeten die totaal verschillend zijn, in het normale leven zie je ze alleen… We deelde onze verhalen en ideeën, maar toen was het toch echt de bedoeling dat we gingen slapen. Ons ritme was totaal verstoord, en mijn lijf snapte er helemaal niks van. Ondanks ik mezelf ontzettend moe voelde, heb ik werkelijk geen oog dichtgedaan, dat beloofde wat voor de volgende dag…

19 maart

Vol goede moed, liepen we naar de Warf. De thuisbasis van de Ferry, de Ferry moest ons van Manly naar Sydney (het centrum) gaan brengen. Dit duurt ongeveer 30 minuten. Het was ook meteen de eerste keer dat we het bekende opera house, gingen zien. Na ongeveer 20 minuten, gingen we met de bocht naar rechts. WAUW, wat een plaatje; opera house, harbour bridge en de skyline van Sydney op een foto. En die ene foto hebben we ongeveer zo’n 300 keer gemaakt..

Toen we naar het opera house wilden lopen werden we aangesproken door een aantrekkelijke jongeman; of we in een speedboot wilden, 2 voor de prijs van 1? Nou dat wilden we wel! Onze eerste 100 dollar was een feit, de man die ons door de haven van Sydney moest leiden, vroeg of wij een soort cape wouden, maar een ”beetje” water kunnen wij wel hendelen, zeiden we tegen elkaar. 45 minuten lang met een speedboot die 100 km per uur door het water scheurt en tolt was het geld dubbel en dwars waard! „Dit is toch het leven, dat je je glimlach 45 minuten lang niet van je gezicht kan krijgen!” schreeuwde we tegen elkaar! Compleet overstroomd door een halve tsunami vloedgolf lagen we even later te zonnen bij het opera house, zeg nou eerlijk, we kunnen niet allemaal zeggen dat je hebt liggen zonnen aan de haven van Sydney :-) Even later was het toch echt tijd om onze Australische bankpas te regelen in het hartje van Sydney. Ons schurende shortje, zorgde ervoor dat onze glimlach steeds iets minder werd. Onderweg naar het hostel, toch echt niet kunnen laten om 30 minuten op de Ferry te slapen, niet de juiste manier om uit je jetlag te komen, maar ik was kapot! Thuis aangekomen, een heerlijke douche genomen en we konden er weer even tegenaan! In de namiddag kennis gemaakt met de andere Nederlanders in het hostel, ontzettend leuk, iedereen zit in het zelfde schuitje en dat zorgt ervoor dat iedereen heel chill tegen elkaar doet. In de avond hebben die lieve mensen ons meegenomen naar het strand om daar eens goed te chillen, prima manier om wakker te blijven! Langzamerhand werd iedereen steeds meer dronken, behalve wij! Ik denk als ik in combinatie met een Jetlag, alcohol nuttig, ze mij dezelfde nacht nog naakt van het strand konden dragen! Onze tijd komt nog wel ;-)

20 maart

Ondanks wij als een blok in slaap waren gevallen de vorige avond, hadden we nog steeds last van een jetlag. Wat is het dan heerlijk als de zon schijnt en je maar twee minuten naar het strand hoeft te lopen. Onze kamergenoot bas, had ons laten inzien hoe belangrijk het is om je goed in te smeren. Bikini check, zonnecrème check en daar gingen we, Manly beach it is. Genoten van de heerlijke zon, zee en mannen. Godsamme ik kan een blog opzich schrijven over de ongelofelijke heerlijke mannen in Australië, ik snap niet dat er wat meer homo’s rondlopen in Manly. De volgende dagen maar een meeneem infuus meenemen, want soms kan mijn netvlies het simpelweg gewoon niet aan. In plaats van met de zon mee te draaien, draaien wij met iets anders mee ;-) Met de wijze woorden van de moeders in het achterhoofd:’Dames ga nou niet meteen een volle dag in de felle zon’, besloten we optijd terug te gaan. We besloten om naar de supermarkt te gaan en na 4 dagen weer eens gezond te gaan eten. Met een heerlijke koude tonijn salade pasta sloten we de dag af, topdag, echt genoten!

21 maart

Vandaag werd niet zo’n spannende dag, we moesten nog onze medicare regelen, maar verder lekker rustig aan gedaan. Wel even flink gelachen, toen ik probeerde in het Engels mijn naam te spellen. Ik kan me niet meer herinneren wat ik precies zei, maar op haar papiertje stond mhe, tot dat Daniëlle heel hard begon te lachen en het van mij overnam.. Wat vullen we elkaar toch weer heerlijk aan :-):-)

22 maart

De vorige nacht een beetje optijd naar bed gegaan, want vandaag moest een top dag worden! Er stond een trip gepland waar we al maanden naar uit keken; Blue Mountains. De dag zelf begon iets minder, we hadden ons verslapen! Snel snel alles klaarmaken, rennen naar de ferry (die we echt op’n seconde haalde) en een klein stukje lopen naar de bus. Midden in de stad, ontmoeten we onze gids! Wat een schatje was dat, a real Aussie! We begonnen onze dagtrip bij: Featherdale Wildlife Zoo. Hier gingen we kennismaken met de eerste koala’s en kangaroo’s, natuurlijk waren er nog andere dieren, maar wij waren vooral geobsedeerd door de koala’s en de kangaroo’s! Ontzettend gaaf was dat, we mochten ze aaien, eten geven, zoenen (als je dat leuk vond), maar het was al snel tijd om verder te rijden naar de Blue Mountains. Het weer was heerlijk, dus we hadden er zin in… (5 minuten later lag iedereen te slapen in de bus) Goed uitgeslapen, kwamen we aan in de Blue Mountains. Ze noemen het Blue Mountains, omdat ze beweren dat er een blauwe gloed over de bergen glanst, als de zon scheen. Wij moeten bekennen dat ze gelijk hadden! We begonnen aan onze eerste wandeling naar beneden, erg stijl, maar ontzettend mooi!! Ik denk dat onze gids expres niet heeft verteld, dat we dat pokke stuk ook weer omhoog moesten lopen… Helemaal bezweet, gingen we met een busje naar het dorp. We zouden hier onze lunch en tevens onze eerste barbie (bbq) hebben! Heerlijk gegeten, maar we moesten ons klaar gaan maken voor de tweede wandeling! Nu konden we kiezen om de terug weg met een karretje doen. Het kostte ons 15 dollar per persoon, maar wij zagen het totaal niet zitten, om dit nog een keer te doen! De wandeling naar beneden was stijl, maar super mooi! Toen we beneden kwamen en Daniëlle het treintje zag, sloeg de paniek in alle hevigheid los. Daan had gelijk, het treintje was niet comfortabel! het ging naar boven in een hoek van 90 graden, je had geen riem, dus je mocht je vasthouden aan handvatten die aan de bovenkant waren gemonteerd, en voor iemand met claustrofobie was het ook totaal geen pretje! Behalve dat Daan aan het schreeuwen was als een of andere bezetene vond ik het best prima, ik zag het als een extreem dure kermis attractie, maar aangezien ik dit jaar de Tilburge kermis mis zat ik hier niet heel erg mee… TOT het moment dat het karretje door een of andere smalle rots ging, het was vreselijk, doodmisselijk en licht in ons hoofd stapte we dat klote ding uit! Dieptepunt van de dag. Toen we even later bij de klif uitkwamen, was ik alles snel vergeten! Ontzettend vet was dat, en wat hebben we daar gelachen. We keken uit over de Blue Mountains, er waren geen hekken, dus de plek om je nieuwe profielfoto te schieten. Daniëlle hield het niet meer:’Maud ik wil niet dat je dood gaat!’’Daan ik ga niet dood, ik ga alleen op mijn hoofd staan.’ Ha-ha, ze vond het zo eng, dat ze niet eens een foto wilde maken… Na een korte slaap rit terug naar huis (2 uur), ontmoette we Lotte onze nieuwe roomie! Ontzettend lieve en leuke meid! Ondanks we super moe waren, besloten we met haar Sydney in het donker te gaan bekijken! Heerlijk een ijsje gegeten met uitzicht op deze prachtige stand. (wel gewoon een MacDonald ijsje hoor, alles is hier super duur, je betaalt voor één bolletje ijs rond de 5 dollar, maar voor een MacDonald soft ijsje 30 cent) Omdat ik op de ferry wéér heb liggen pitten, was ik super fit toen we midden in de nacht thuis kwamen. Wij wouden muziek luisteren, en lekker gek doen…. Dat heeft onze Australische roomie geweten, maar wie gaat er dan ook met zijn 33 lentes in een hostel liggen -__-

23 maart

Op de planning stond een uitgebreide city trip door Sydney, maar die werd al vroeg vervangen voor een heerlijk dagje strand, met als afsluiter Sushi op het strand (werd gewoon in een restaurant). Na een zeer uitgebreid afscheid van Tanja, de zeer geliefde Australische kamergenoot van de nacht ervoor! Ondanks dat we 3 nachten heel close met haar zijn geweest, was het niet meer als Goodbeye ;-) Nee, we mochten haar niet zo, vreemd vrouwtje. Even later heerlijk met veel mensen van het hostel naar het strand gegaan, genoten van de enorme golven, de lekkere mannen, het heerlijke weer en een beetje van het feit dat wij in de zon lagen en jullie op school zaten of aan het werk waren :*. De dag afgesloten met een ijsje van 13 dollar, wat overigens niet expres was, kreeg er een halve hartverzakking van, maar wederom een heerlijk dagje!

24 maart

Een heerlijk dagje surfen stond vandaag op de planning! De weersvoorspelling waren erg slecht, de weersvoorspellingen hadden het nog geen een dag goed, dus hier maakte ik me niet zo’n zorgen om! Om 7 uur werden we opgehaald, we moesten een stuk naar het zuiden rijden, want daar was het strand waar wij zouden gaan leren surfen. We begonnen met file en langzamerhand begon het steeds harder te regenen, reden genoeg om onze ogen te sluiten voor deze dag! ;-) Eenmaal aangekomen, na een lange rit, was het alleen maar harder gaan regenen! We stonden met ons busje bovenop een soort van hoge duinen en keken zo op het strand en de enorme golven! Tijd om de wetsuites aan te doen, zij zouden ons nog enigszins warm moeten houden. Als een opgekropte oempaloempa, waggelde we met een surfplank naar het strand. Eerst hadden we een soort van techniek les, en moesten we surfen op het droge. (nouja, droog… nat zand ;-) Even later gingen we dan toch echt het water in, het water was enorm wild, en soms zag ik de begeleiders een beetje bezorgd om hun heen kijken. Het was gaaf, maar ontzettend zwaar! We hadden hoofdpijn van de enorme klappen die ons hoofd elke 3 seconde te verduren kreeg, dus de pauze die volgde was meer dan welkom. Onze wetsuites, die we ondanks de regen en kou uit moesten doen, voelde als een wc ontstopper die je niet losgetrokken krijgt. Brrrrrr wat was het koud en klote, hier zijn we niet voor naar Australië gekomen… ondanks dat ik nog een poging deed dat mijn enkel was gebroken en we niet meer konden lopen en toch echt in het busje moesten wachten, mislukte dit pracht idee, misschien geloofde ze ons niet, omdat we zo hard moesten lachen? Toen ik weer in het water lag, kreeg ik een beetje de smaak te pakken, toen Daantje al lekker warm in het busje zat, stond ik te shinen op mijn surfboard. Ik vond surfen toch best leuk, tot dat ik dat mega board weer naar boven moest tillen. Toen ik aankwam bij de bus en Daan mijn hoofd zag, hebben we ontzettend gelachen:’Ik wist het, ik wist het’. Ha-ha, ze had het over de manier waarop ik keek… het was een leuke dag, maar we hebben besloten om NIET op surfcamp te gaan ;-) In de avond nog heerlijk gaan uiteten met hele relaxte surfdudes, vanuit de hele wereld (Brazilië, Indonesië, Calafornië, Nederland) Toffe gasten..

25 maart - Melbourne

Vandaag zouden we vertrekken naar Melbourne, gisteravond hadden we Rob gebeld. Rob zou ons komen ophalen van het airport. We hadden de wekker vroeg gezet, want de tassen moesten ingepakt worden. we moesten in het hostel 100 dollar borg geven, en als we alles teruggaven, kregen we het geld weer terug. Toen alles ingepakt was, waren we een sleutel (twv 50 dollar) kwijt.’Daan zit die niet in je broekje?’ Ja hoor, we waren er klaar voor. De meeste zullen wel de foto op Facebook hebben gezien, maar daar gingen we dan, met 5 zware tassen vertrokken we richting Domestic Airport. De bus naar de Ferry, Ferry naar centrum Sydney, in Sydney de trein naar Domestic airport. Aangezien mijn backpack niet was afgesteld, ondervond ik het gezegde,’het leven van een backpacker gaat niet altijd over rozen’, als geen ander! Wat een helse tocht was dat, had ik mij maar beter moeten voorbereiden.. De anderhalf uur is letterlijk en figuurlijk omgevlogen, ha-ha lekker dubbelzinnig. Daar was de ontmoeting met Rob. Rob is een neef van mijn vader en een ontzettend aardige man. Wij hadden hem de vorige avond om kwart over 10 gebeld dat we naar Melbourne kwamen en de volgende dag stond hij ons op te wachten op het vliegveld, hoe aardig is dat?! Na ongeveer anderhalf uur rijden, kwamen we bij onze voorlopige slaapplaats en ontmoette we de rest van de familie; Libby (de vrouw van Rob) en hun twee kinderen, Amy (21) en Tim (17). Super aardige, lieve mensen wij hebben geen juiste woorden voor wat zij nu al voor ons hebben gedaan.. Dezelfde avond stond de bbq aan voor wederom een barbie, gezellig gekletst en plannen gemaakt voor de komende weken. We gaan een geweldige tijd met deze lieve lieve mensen tegemoed. We voelen ons dankbaar, en gaan lekker slapen in onze privé room, waar de handdoekjes klaar liggen en ons bed gedekt is: heeeeerlijk!

26 maart

Wakker worden in een vreemd huis, waar iedereen weg is, is een klein beetje vreemd. Gelukkig lagen er overal briefjes, om ons te helpen met het ontbijt en noem maar op! Na een heerlijke douche, hadden we ons klaargemaakt voor een dagje Melbourne. Het werd een heel avontuur, want we wisten niet goed hoe de trams werkten, maar met de goede uitleg van de fam de avond er voor, is het ons gelukt. We deden (hoe hollands we zijn) de gratis city circle door de stad heen, keken wat optredens op straat, aten lekkere sushi, en gingen in de namiddag weer naar huis! We zouden de dag afsluiten met een bezoekje aan de Queen Victoria Market. Erge beroemde markt, en wat was dat leuk! Ontzettend groot… Er waren tientallen etenskraampjes, met eten over de hele wereld, allerlei verschillende culturen. Toen we ons eten hadden besteld, zaten we lekker op de grond ons eten op te eten, heerlijk wat was ik aan het genieten….

27 maart

Ik had een ontzettende slechte nacht, op mijn telefoon had ik van Daphne, papa en mama een Wappje: ben je wakker? De Wifi deed het niet dus ik kon niet reageren. De volgende dag, werd ik zenuwachtig als altijd.’Daan, dit is niet goed!’ Mijn hart begon sneller en sneller te kloppen. De FaceTime deed het niet, dus ik belde papa met mijn mobiel.’Pap, is er iets gebeurt?’ Toen papa mij even later vertelde dat opa was overleden, zakte mijn wereld letterlijk even in elkaar. Na heel veel verdriet afgelopen 2,5 maand om mijn andere opa, voelde ik me eindelijk weer eens helemaal blij hier in Australië en dan gebeurt er zo iets. Ondanks dat opa oud was, en ik er rekening mee had gehouden dat het zou kunnen gebeuren, kwam het als een shock! Daar zit je dan, gelukkig was ik bij de fam Olifiers, en kon Daan mij troosten. Ik had al besloten, dat ik in Australië zou blijven, maar het was een vreselijke dag. Je wilt dan gewoon het liefst bij je familie zijn… Ik wist hoe verdrietig mijn kleine zusje in Nederland was, en ik zat machteloos aan de andere kant van de wereld, ik had er alles voor over gehad om haar een dikke knuffel te geven :-( Het was een ellendige dag, maar met de steun van Daan, de familie en de lieve woorden van jullie, kwam ook aan deze dag een einde! Het was een onrustige nacht, en er ging van alles door me heen. Toch ga ik proberen te genieten van al het mooie wat hier nog gaat komen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik deze reis mag maken en ik voel, dat dit ons gaat veranderen, misschien was daarom de klap ook zo hard. Ze zeggen, dat dit soort dingen bij het leven hoort, dus hopelijk maakt het mij en onze band nog sterker. Jullie hoeven je niet al te veel zorgen te maken, het komt goed, vooral met al die lieve woorden van jullie