Gooood day, mate

Laatste dagen Melbourne.
Toen we terug zijn gekomen van onze trip naar the Great Ocean Road, wisten we dat onze tijd bij de familie Olifiers er bijna op zat en dat we langzaam naar het afscheid moesten toe leven, maar er stonden nog een paar hele leuke dagen op de planning.
Zo gingen we op donderdag avond naar de footy show, de footy show kun je eigenlijk precies vergelijken met voetbal international. Het had een paar verschillen… Ik verstond er werkelijk geen flikker van, met als gevolg dat ik 2 uur lang naar een praat programma heb geluisterd/ gekeken waar ik misschien 20 woorden van heb begrepen en het andere verschil was, dat de gasten van de show nou niet bepaald onappetijtelijk waren. Ja, de footy players zijn niet verkeerd om naar te kijken.. Het was een leuke ervaring en ik was blij dat de andere bezoekers van de show het prima naar hun zin hadden.
De volgende dag zijn we naar een footy wedstrijd gaan kijken. Collingwood - Richmond, een Melbournse derby, in een stadion waar maar liefst 100 000 man in konden. Wij keken hier erg naar uit, ik had me ontpopt als een ware collingwood fan, dus ik was er helemaal klaar voor. Na de meest smerige kipburger ooit, kon de wedstrijd beginnen. Het stadium was niet helemaal vol, het hooligan vak van collingwood was schraler dan een kaalgeplukte kip en waarschijnlijk is de sfeer van een korfbalwedstrijd in de Reeshof nog beter, maar dat mocht de pret gelukkig niet drukken. Wij waren tevens helemaal in ons element en bij elk doelpunt van Collingwood, juichtte wij alsof Siem de Jong het winnende doelpunt voor Ajax had gemaakt. Het feit dat Amy en Daniëlle naast mij zaten, zorgde ervoor dat we uiteindelijk nog een leuke avond hebben gehad in het MCG stadion, maar doe mij de volgende keer maar weer gewoon een bomvolle Arena!
12 april, Daan werd vandaag alweer 19 jaar en dat heeft ze geweten! De vorige dag zijn we bezig geweest om de cadeau’s in te slaan, de decoratie, en de nodige alcoholische versnaperingen. Ik en Amy, hebben Daan in de ochtend wakker gezongen, en daarna zijn we ons klaar gaan maken voor een middagje paintballen. Amy had nog even gebeld voor de details (of er wel foto’s gemaakt mochten worden), toen alles duidelijk was vertrokken we, vol goede moed. Al gauw werd ik een beetje angstig; we waren de enige vrouwelijke spelers, de mannen waren bewapend met 1000 paintballen tegen de 200 ballen van ons en ik kon de Engelse uitleg en regels bijna niet verstaan. Al gauw kwam ik er achter dat paintball niks voor mij was, na m’n 3e ronde gevoelsmatig 6 paintballen op mijn been gekregen te hebben, uit boosheid al mijn paintballen in de grond geschoten heb ik mezelf dan ook over moeten geven. Normaal gesproken ben ik erg fanatiek en is dit niks voor mij, maar nu stond ik achter een net als een klein kind mijn tranen in te houden ha-ha. Toen de ronde afgelopen was, zijn we gelukkig met z’n alle tot de conclusie gekomen dat de tijd van gaan, gekomen was. Gelukkig had Daan het prima naar haar zin gehad, en hadden we de foto’s van Amy nog……. Thuis aangekomen, zijn we de cake voor Daan gaan kopen, en hadden we alles versierd buiten, het vlees op de bbq was klaar, nog een generale repetitie van „lang zal ze leven”, en het feest kon beginnen! Na Daan 2 uur opgesloten te hebben op de badkamer, werd ze eindelijk vrij gelaten. Na de bbq, de taart was het dan eindelijk tijd voor de Jägerbommen. Als ik aan Daan en alcohol denk, denk ik aan Jägermeister. Het was een heerlijk ouderwets avondje en gelukkig konden we de volgende dag nog allemaal lachen;-)
Met een klein katertje op zak, moesten we vandaag op bezoek bij de Tattoo shop in Melbourne. Ik en Alex (vriendin van Amy) zouden vandaag een tattoo laten zetten. Het voelde alsof ik ter plekke gebrandmerkt werd, maar een dik half uurtje kon ik gelukkig weer lachen! De rest van de avond gewoon lekker met z’n alle bij elkaar gezeten.
Onze laatste dag in Melbourne was aangebroken, we zijn gaan picknicken op een berg in Melbourne, met uitzicht op heel Melbourne. Het was super mooi en we hebben een gezellige middag met Dylan, Tim en Amy gehad! Daarna nog even van Tom & Riet afscheid genomen. In de avond was het moment aangebroken, waar ik al twee weken tegen op zag: onze tassen inpakken. Gelukkig hadden we maar 2 skateboard, 48 shirt, 10 broeken en nog veel meer onnodige bullshit. We mochten allebei twintig kilo bagage meenemen inclusief elk tien kilo handbagage. Na een emotioneel afscheid van mijn schoenen, hadden we alles in onze tas zitten! Het heeft even geduurd, met de nodige veranderingen in de tassen, maar 19.1 kilo zei de weegschaal! Opgelucht zaten we op ons bed, tot Amy binnen kwam! Ze had twee kangaroo bedeltjes van pandora voor ons gekocht, ik voelde me ontzettend opgelaten. Wat had zij veel tijd in ons gestoken, en dan gaat zij een cadeau kopen, maar tegelijkertijd zal dit symbool me altijd aan de geweldige tijd herdenken met de familie Olifiers in Australië en met de onbetaalbare momenten met Amy, wat een lieve meid en wat gaan we haar missen! Amy heeft ons nog een lijfspreuk meegegeven, I do what I want..
De volgende ochtend stond de wekker om 4:45, ik ben in de nacht nog bezig geweest met opdrachten voor mijn vervolgstudie, dus na 2 uurtjes slaap was de tijd aangebroken. Om 6 uur in de ochtend vertrokken we naar het vliegveld van Melbourne, na Amy nog één dikke knuffel gegeven, was het toch echt tijd om te beginnen aan ons nieuw avontuur: Wwoofen in Alice springs!

Vliegreis Melbourne - Alice Springs
Dinsdag 15 april, vlogen we rond 8:45 met tigerair naar Alice Springs. We waren best wel zenuwachtig, ondanks dat we onze tas meerdere malen thuis hebben nagewogen was de kans dat de tassen te zwaar waren aanwezig. Voor mij was de tijd nog niet rijp om afscheid te gaan nemen van mijn skateboard! Alice Springs bestaat ongeveer uit 95 procent uit zand, en ik ben me zorgen aan het maken om een skateboard? 19,6 kilo, yes! Ha-ha, ik sprong minstens 4 cm de lucht in, je zag onze medepassagiers kijken, even later liepen we verder met onze 3 tassen handbagage, klaar voor de vlucht! De laatste minuten met wifi voorlopig waren aangebroken (althans, dat dachten we) en toen was het toch echt tijd om te vertrekken! Huh, dat is raar, we zitten niet naast elkaar, er zat een gangpad en een rij verschil tussen, dus we konden gelukkig nog wel communiceren. Ik was ontzettend moe, de afgelopen dagen en vooral de afgelopen nacht had ik weinig geslapen. Normaal is dit geen probleem, tot we ontdekte dat er een hele aboriginal familie voor ons zat. 18 stoelen werden bezet gehouden door kleine en grote zwarte aapjes. Het verschil tussen man en vrouw zag je niet bij deze familie. Het was net of er één soort apen uit de apenheul was ontsnapt en heel toevallig net bij ons in het vliegtuig zaten. Ze waren ontzettend druk, het vliegtuig werd gebruikt als apenkooi, serieus overal zag je ze lopen.’Hallo, kan ik gewoon gaan slapen familie aap?’. Nee, dat lukte dus gewoon niet het eerste uur, ik was te bang dat mijn tas van mijn schoot af werd gerukt, aangezien er niet genoeg ruimte was voor onze 3 tassen handbagage. Voor de mensen die niet weten wie de aboriginals zijn; de oorspronkelijke bewoners van Australië, staan erom bekend dat ze niet veel geld hebben en vooral toeristen moeten voorzichtig zijn met ze. Uiteindelijk ben ik toch een beetje onrustig in slaap gevallen. Naast mij zaten twee Zweedse meisjes, ik denk net iets ouder dan ik. Aangezien Daan het altijd erg leuk vindt om na te doen hoe ik in een vervoersmiddel slaap, weet ik inmiddels dat ik het fijner vind dat niemand dit ziet, helaas mislukte dit… Een kleine twee uur later werd ik wakker door de onaangename lucht van de Chinese mannelijke stuwardes, die het afval kwam ophalen. Nog geen 10 minuten later werd mijn angst dan toch werkelijkheid; betast worden door 4 aboriginal kinderen. Ze keken naar mijn horloge alsof ik een Rolex van 260 000 dollar om m’n pols had, what time what time? Beetje ongemakkelijk draaide ik mijn pols naar hun, zodat ze het zelf konden lezen.’shit, die kinderen gaan niet naar school!’ Quarter past eleven, en nu sssst! Toen er even later ook drie aan mijn andere arm zaten, was het voor ons reden genoeg om te ontsnappen aan de andere kant van het vliegtuig. Daar stonden we dan, met het meest schrale uitzicht tot nu toe, stapten we het vliegtuig uit. Even later hadden we onze backpack’s en was het tijd om te trucker te zoeken van onze farmer. In één blik zagen we hem staan, dat moest hem zijn: onze wwoof host.

Begin van de nachtmerrie
Een beetje onzeker liepen we op de witte toyota af, hij stond al buiten naar ons te kijken. Op het eerste gezicht stond daar een schattig, gemiddeld oud harig mannetje.’Tim’,’Maud’,’Daniëlle’, zo de voorstel ronde was gedaan, althans dat dachten we! Toen viel ons oog op de achterbank van de meest smerige truc, die ik ook in mijn leven heb gezien en waarschijnlijk ga zien.’April, Rubby en Zac’, drie blonde golden retrievers. Schattig, zou je denken, maar die truc rook alsof ze er al 6 jaar weg lagen te rotten. Pff, hoe ga ik dit volhouden, we moesten nog zo lang naar onze dadelfarm rijden, dwars door de outback. Het gesprek kwam al gauw op gang, we kwamen er al snel achter dat onze Tim geen stille vogel is. Zijn Australisch engels was voor mij te moeilijk om te verstaan, dus al gauw haakte ik af in het gesprek. Ik had het warm en ik was bang, bang voor wat er nog komen zou. We zouden 6 dagen bij hem kunnen verblijven, de bedoeling was twee weken, maar Tim gaat op vakantie, dus was dit niet mogelijk. We reden ongeveer een klein uurtje vanaf het vliegveld naar zijn farm, letterlijk in de middle of nowhere! Zijn huis heeft niet eens een adres om een indicatie te geven… Na de meest ongemakkelijke autorit van ons leven zagen we dan een groot bord: arigold! Op de achtergrond 2000 palmbomen, dit kan niet missen, we zijn er!

„This is your house!”, cool dachten we, onze eigen huis. We wisten totaal niet wat we moesten verwachten, aangezien dit onze eerste keer was dat we op een wwoof adres aankwamen. We hadden het huis voor ons alleen, maar al heel gauw gingen al onze hoopvolle gevoelens in rook op, toen Daan de deur open maakte en wij onze eerste voetstappen binnen zetten. Oh my god: 600 spinnen, 2000 spinnenwebben, 70 spinneneieren, ontelbaar muggen, torren, vliegen, salamanders, dierenpoepjes, zo’n vieze vuile tering zooi heb ik een mijn hele leven nog nooit gezien. Alles maar dan ook alles was nog te smerig om aan te raken. Toen Daan de huidige situatie aan het filmen was, zat ik mijn tranen in te houden op het bed wat zelfs te vies was om op te gaan zitten. Ik weet niet eens waarom ik het deed, want het was echt het laatste wat ik verwacht had, maar we hadden gewoon WIFI! We kwamen er al gauw achter dat dit moment waarschijnlijk het hoogtepunt gaat worden van ons Wwoof avontuur. Zelfs toen we dachten dat het niet erger kon, werden we keer op keer weer geshockeerd door wat we zagen. Het drinkwater zat in een grote jerrycan het was groen en zat vol vliegen. Volgens Tim was dat ons drinkwater, en konden we het water uit de kraan niet drinken. In de wc leefde kikkers en er zat geen water in, de douche was blauw van de schimmel en de wasbak deed gewoon pijn aan mijn ogen. Gelukkig stond er een stofzuiger, dus maar meteen begonnen met ons bed 'spin-vrij’ te maken, zodat we onze spullen ergens op konden leggen, zonder dat ze bedolven worden door insecten. Toen was het tijd voor de rondleiding door zijn 1020 hectare land. Met een gevoelsmatige temperatuur van 50 graden, vertelde meneer verhalen over; mannetjes en vrouwtjes palmbomen, ingewikkelde systemen, verschillende soorten variaties en dit alle zo ontzettend langdradig dat mijn hoofd uit elkaar klapte van de koppijn. 9/10 deel van zijn verhaal wilde en kon ik niet verstaan, ons gezicht werd bedolven door vliegen en voor mij was de maat echt vol. Scheldend stond ik om me heen te slaan, zodat die vervloekte vliegen weggingen, maar al gauw kwam ik erachter dat dit niks helpt.’Ze kruipen in je mond, oren en neus’, deelde onze (nou al) lieftallige farmer ons mee. Fijn detail, dan weten we in ieder geval dat we komende week iets kunnen eten. Het was ondertussen al 15:30, we hadden al van 8:00 niks gegeten en we hadden honger en dorst. Het idee van wwoof'en is, dat je 5 á 6 uur werkt, voor eten en onderdak. We hadden dus niks te eten of te drinken bij. Niet veel later kregen we dan eindelijk iets te eten, alle maaltijden waren in zijn huis. Ik dacht dat ons huis erg was, maar dat van hem was misschien nog wel erger. Zelfs plaats nemen aan de eettafel kostte mij moeite. GAT-VER-DAMME, toen we terug liepen naar onze kamer en neerplofte in ons bed, was er maar één ding wat ik kon uitbrengen:’Daan, ik kan eigenlijk alleen maar huilen!’’Doe dat dan gewoon even.’ 5 minuten later zijn we allebei huilend in slaap gevallen. Zo’n dieptepunt hadden we nog niet meegemaakt! Nadat we wakker werden zeiden we tegen elkaar; we gaan nog een uur boos en chagrijnig doen en dan gaan we alles stofzuigen en schoonmaken, en zo begonnen we aan onze grote schoonmaak... Niet heel veel later was het alweer tijd voor 'dinner', ik was nog nooit zo angstig geweest om mijn avondeten te gaan eten, maar gelukkig was het best wel lekker. We hebben ongeveer 2,5 uur aan tafel gezeten en ik had het nu al helemaal met Tim gehad. 'It would be Nice if you hold your bek for two minutes'. Toen ik eindelijk dacht dat we weg konden uit deze grot, werd ons medegedeeld dat de afwas voor ons was, godsamme dat is nog eens slagroom op de kers! In de avond lagen we vanuit onze slaapzak naar de palmbomen te kijken. Ik keek even naar boven en dankte onze lieve heer dat ik nog net voordat ik vertrok mijn travel slaapzak en kussentje ben gaan kopen...

Werkdag 1
Onze wekker maakte ons om 6 uur wakker, we moesten om 7 uur beginnen en we vonden het wel fijn om even rustig wakker te worden. Na een prachtige zonsopkomst vanuit ons bed voelde we ons al een heel klein beetje beter. We hadden wel erg honger en dorst, het is zo raar dat je niet gewoon even iets kan pakken als je daar zin in hebt. Tegelijkertijd doet je dit wel beseffen hoe goed je het hebt! Toen was het toch echt 7 uur en gingen onze eerste uurtjes werken op de dadelfarm van start. We moesten de verkeerde soorten gras uit het ouback zand scheppen. Daar stonden we dan, ontzettend vroeg met onze scheppen in ons hand in de middle of nowhere. Heb ik hier nu 9 maanden gevoelsmatig dag en nacht voor gewerkt? Na anderhalf uur, had ik niet eens meer de energie om die klote schep vast te houden. Om half 9 begon de temperatuur op te lopen naar de 30 graden en wij stonden met een nuchtere maag te scheppen. Ik droomde ervan dat iemand mij terug naar de familie in Melbourne bracht, wat hadden we het daar goed! Ik was nog geen dag weg en ik miste het gelach met Amy en zelfs een heel klein beetje de 60 selfies per dag. Om 9 uur was het dan eindelijk tijd voor 'brekkie'; thee met mieren, omelet en een toast waar je al kanker van krijgt als je er alleen al naar kijkt (zo zwart was ie). Alles op het gemakje, ja dat hebben we geweten... Na 2 uur pauze was het tijd om verder te gaan. Je zou denken dat je daar heel vrolijk van wordt, maar dat geblèr kon ik nu al niet meer verdragen! Blauwe zakken uitelkaar knopen, uitkloppen en plat wrijven stond op de planning voor de rest van de dag en dit hebben we dan ook tot kwart over 4 gedaan. Soms werd dit hersendood werk onderbroken door spinnen die zo groot dik en harig waren, dat ik als een klein kind aan de andere kant van de garage stond. Onze stoere boer vond dit zo raar, maar na 60 spinnen was ik over mijn spinnenangst heen en maakte ik er een sport van dat elke spin die ik zag niet langer dan twee seconde te leven hadden. Tim was hier niet echt van gediend, wat mij trouwens alleen maar fanatieker maakte. BAM, in your face Tim.. Weer een spin minder! Na een lange dag zaten we uit te puffen op onze camping stoeltjes, 'ik dank god op m'n blote knieën dat Tim op vakantie gaat en dat we hier maar een week zijn, Daan!' Terwijl ik dit zei, kwamen de vliegen weer in bosjes op m'n gezicht zitten. Ondanks dat we ons zo ellendig als iets voelde, konden we toch genieten van de mooie palmbomen en de zonsondergang. Helaas moesten we alweer gaan eten, ondanks de honger en de dorst zag ik weer vreselijk op tegen; het vieze huis, zijn oerlange verhalen en de afwas. Na mezelf vreselijk geïrriteerd te hebben aan Tim, die ons even dacht uit te leggen hoe we een afwas moeten doen, kwam ook aan deze dag een einde.

Na een nachtje gedroomd te hebben van een elektrische vliegenmepper en een overvolle koelkast ging vandaag gewoon weer dezelfde wekker en stonden we op dezelfde tijd weer met dezelfde schep in het zelfde gebied. Na anderhalf uur waren we klaar en dat betekende 'vervroegd brekkie', wij hadden de grote eer om in zijn buitendouche, die overigens wel gewoon een dak had, onze handen te wassen in zijn wasbak, nouja wasbak... de voederbak bij de plaatselijke kinderboerderij was schoner, maar ook hier hecht onze vriendelijke vriend geen waarde aan! De rest van de dag kroop langzaam voorbij met wederom gezelschap van de spinnen en de honden. Tijdens de afwas mezelf nog even flink opgefokt, omdat hij ons vanuit z'n luie stoel aan het commanderen was. De smerigste vent van het hele universum, wil mij wijsmaken dat ik zijn snijplank niet goed schoon heb gemaakt. 'Plomp', 'do it again Maus.' I beg you pardon, first my name is Maud, 2 its dirty because you didn't your dishes the last sixty years.. Geïrriteerd haalde ik z'n vuile snijplank weer uit het water, het was tijd om er zo snel mogelijk een einde aan te breien, voor ik z'n Houten honden hol in de fik steek.

De rest van de week was niet heel veel anders, we hadden nog steeds de hele dag honger en dorst. Iets verder in de week mochten we de dadels gaan sorteren en in bakjes af gaan wegen. Soms ging Tim even iets anders doen; als de farmer van huis is dansen Daniëlle en Maud op tafel, alles op het dooie gemakje! Zelfs z'n onderbroek en Polo zijn nog hetzelfde als dag 1, eigenlijk het enige wat verandert is zijn lichaamsgeur, die wordt met de dag erger, oh en mijn geduld raakt ook op. Zo had ik op vrijdag mijn eerste echte ruzie met Tim. Tim wilde mij leren hoe ik tractor moest rijden en begon even de onderdelen van een tractor uit te leggen en daarna hoe ik het moest starten, hello sorry but I dont understand you!!!! Hij bleef maar schreeuwen achterop die tractor, uiteindelijk kreeg ik 'm dan toch gestart maar reed ik de verkeerde kant op! Het geduld raakte op en meneer ging even flink uit z'n plaat. Ik stapte van dat ding af:'you search it maar uit, I don't do it anymore!' Ik liep naar Daan, en we ruilde van klusje. De garage vegen, mmm dat moet wel lukken, maar twee minuten later flikkerde ik de bezem weg en besloot terug mijn bed in te duiken. Ik laat me toch zeker niet afblaffen op een dadelfarm, waar ik 0 dollar verdien, slaap in een hol en nog niet eens een glaasje water kan drinken wanneer ik wil... Op het einde van de dag was het gelukkig weer wat beter tussen ons tot de welbekende afwas. Elke avond weer lopen daar de gemoederen hoog op bij mij. We hadden een afwas, zoveel dat ik er duizelig van werd.. Alle pannen inclusief de pannen die gebruikt worden voor zijn drie honden + alle borden, messen, lepels, vorken, bakjes, snijplanken enz enz. In een van die pannen zaten nog resten van de omelet, hij voegt hier water bij, schraapt met een spatel over de bodem en dan roept hij heel hard: dogsoup!!!! Met als gevolg dat er drie honden binnenstormen. Dus de afwas stond klaar, we waren net begonnen, moet ik aan de kant omdat Tim een schone spatel wil pakken. Nou ik dacht het dus mooi even van niet hé, ik heb 'm de keuze gegeven uit 6 verschillende vieze spatels die bij de afwas lagen en 'm een Nederlands gezegde geleerd: er staat toch zeker gin zot op m'n voorhoofd. Idioot.

Morgen is dan eindelijk de laatste dag aangebroken! Ik ben erg benieuwd of hij morgen een andere Polo aan gaat doen, want ondertussen trek ik die walm om hem heen echt niet meer, 6 dagen hetzelfde; ochtend, middag en avond, jongens! Als ik terug kijk op afgelopen week, ben ik super trots op ons! Ondanks alles hebben we er op onze manier het beste van gemaakt en hebben we zelfs hier ontzettend veel gelachen. Het was een ervaring opzich, die alle extremen had. Ondanks er werkelijk geen goed woord over Tim gesproken is, denk ik zelfs dat hij het allemaal nog niet zo slecht bedoelt. Hij is ook maar alleen met zijn 3 honden, zijn vrouw woont in de stad en hij runt een dadel/ vijgen farm in z'n eentje op z'n 61 lentes! Er zijn zeker momenten dat we hebben genoten hier; de zonsondergang om 6:15, werken met z'n tweeën, door de palmbomen cruisen met de mini trekker, de potjes yahtzee in de avond, de mini cruise door de outback als verrassing voor Pasen en de avondetenknuffel met April, mijn lievelingshond. De nodige scheldwoorden zijn eruit gevlogen, but what doesn't kill you, makes you stronger!!!! Morgen nog een ochtend en middag werken en dan is het tijd voor avontuuuuuuuur; Alice springs - Darwin, Darwin - Indonesië staat op de planning. Jullie horen van ons ;-)

Hakuna matata xxxxx
Daan & maus